Niet verwonderlijk. Het brave programma bestaat uit niet veel meer dan premières en voorpremières.
Still uit Catfish
Niet zelden van films die elders al te zien waren. Neem ‘Fleurs du mal’ (David Dusa), ‘22 mei’ (Koen Mortier), ‘Club Zeus’ (David Verbeek) en ‘Somewhere’ (Sofia Coppola). Deze titels draaiden al in Rotterdam, een paar maanden eerder. De nieuwste van Greg Araki, ‘Kaboom’, heeft zelfs al in Chassé Cinema gedraaid, in het GAY programma. De openingsfilm ‘In a better world’ (Susanne Bier) getuigt van weinig durf. Deze Deense film sleepte eind februari al een Oscar en een Golden Globe in de wacht.
Leukste van het festival zijn de onderdelen Special Import en (Un)plugged. Voor Special import zijn films naar Nederland gehaald die hier slechts eenmalig zijn te zie. Kijk, dat lijkt erop. Dat is een meerwaarde van een festival. In dit kader springt vooral ‘Small Town Murder Songs’ er bovenuit. Een film van de Candees Ed Gass-Donnelly. In een conservatieve mennonietengemeenschap wordt een lijk van een jonge vrouw gevonden. Sheriff Walter gaat op onderzoek en stuit hierbij op zijn eigen gewelddadige verleden. Hoe de vork precies in de steel zit blijft mysterieus. De prachtige, verstilde beelden worden ondersteund door een overdonderende soundtrack, die bestaat uit een soort gospelsongs die door merg en been gaan. Een film om niet te evrgeten.
In het kader van (Un)plugged, alles over nieuwe sociale media, werd ‘Catfish’ vertoond. Is het een fake documentaire of niet. Met die vraag blijf je zitten. Het verhaalt over een zoektocht van twee jongens naar een internetcontact. Hoofdrolspeler Ariel raakt in de ban van een vrouw die hij op Facebook ontmoet. Deze vrouw heeft een dochtertje dat mooie schilderijen maakt. Hij is vooral geïnteresseerd in de moeder. Wanneer ze voor hun werk, een opname van een dansvoorstelling, in de buurt moeten zijn van die twee, besluiten ze langs te gaan. Aangekomen blijkt dat ze voor de gek zijn gehouden. Die trieste werkelijkheid is een gevolg van de sociale media. Of niet? In elk geval genoeg voer voor discussie achteraf. Zeer knap en geloofwaardig gemaakt.
Van het Shorts onderdeel is mij vooral Animation Celebration bijgebleven, en dan specifiek de film ‘The external world’ van de Ier David O’Reilly. Op de opzwepende muziek van The Veils wordt de mensheid afgebeeld als een club zelfvernietigers. De vraag is wel wat er overblijft van de zwartwit beelden als de muziek hier weg zou vallen…
Een andere film was onbedoeld zeer actueel. De titel van de Franse kortfilm ben ik kwijt. Het toont een groep mismaakte kinderen als gevolg van de Tsjernobylramp. Zij leven samen in een soort weeshuis en maken elkaar het leven zuur. Zoiets kunnen we over tien jaar ook verwachten uit Japan.
Van John Cameron Mitchell draaide zijn nieuwste ‘Rabbit hole’, een verfilmd toneelstuk. De maker shockeerde eerder met ‘Shortbus’ (over een vrouw die maar geen orgasme kan krijgen). In ‘Rabbit hole’ zien we de treurnis van een echtpaar dat een kind verliest. Een rechttoe rechtaan snotterfilm met Nicole Kidman in een glansrol, dat wel. Maar waarom gaan alle filmmakers altijd diezelfde commerciële kant op. Kijk naar Christoher Nolan die eerst prachtige intellectuele films maakte als ‘Following’ en ‘Memento’ en daarna een knieval maakt voor het grote geld en films uitpoept als ‘Batman begins’ en ‘The dark knight’. Jammer, toch?
Iemand die wel eigenzinnige films blijft maken is Catherine Breillat. In haar ‘Sleeping beauty’ wordt het sprookje Doornroosje op geheel eigenwijze herverteld als een modern coming of age drama. Je moet ervan houden, maar het is wel gewaagd en afwijkend. Een buitenbeentje in dit voor de rest, ik blijf erbij, totaal overbodig festival. Laat Breda en de provincie ons belastinggeld liever stoppen in een festival dat wel iets toe te voegen heeft, zoals het BUTFF.
Peter de Jaeger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten