vrijdag 27 april 2012

I love LAFF


Choco

"Don’t enjoy". Die vreemde boodschap gaf filmmaker Jhonny Hendrix Hinestroza (1975) vooraf bij de presentatie van zijn indrukwekkende debuut ‘Choco’. Raar, maar achteraf weet de kijker waarom. Het is beslist geen prettige film om naar te kijken, het tegendeel van een feelgood movie. Choco is een realistisch, rauw portret van een klein dorp in de gelijknamige streek in Colombia, waar veel afro-Colombianen wonen. De film vertelt het verhaal van een moeder en haar twee kinderen. Haar man maakt het kleine beetje geld op aan drank en gokken in het café. Bovendien mishandelt hij haar. Choco is gedraaid met lokale mensen in de geboortestreek van de regisseur. Hij gebruikt lokale elementen, zoals muziek en tradities. Het straatarme gebied is sterk vervuild door goudzoekers die kwik gebruiken bij de mijnbouw. Mismaakte kinderen en vroege sterfte zijn het gevolg. Bij de presentatie in Cartagena zat de regisseur naast de president van zijn land. "Hij was zichtbaar onder de indruk. Maar twee weken later gaf hij een vergunning af voor exploitatie van een nieuw gebied om goud te winnen".
Toch eindigt de film positief met een feest. "Er blijft altijd hoop op verbetering", verklaart Hendrix tijdens de Q&A het slot van zijn film die je bij je lurven pakt. De maker weet het lokale verhaal op te schalen tot een universeel thema: liefde is oorlog. Een ware ontdekking tijdens deze achtste editie van het Latijns Amerikaanse Film Festival (LAFF) in Utrecht (18 t/m 27 april). Jammer genoeg is er voor deze parel nog geen distributeur gevonden.

dinsdag 24 april 2012

Fijne mottenballen

Er is iets vreemds aan de gang in muziekland. Heel veel ‘oude’ artiesten, dus van die lui die hun carrière al een hele tijd geleden in hun geheugen cabinet opgeborgen hadden, worden weer uit de mottenballen gehaald en treden weer op en vaak nog met succes ook. De grote truc is om integraal oude LP’s in hun geheel zo nauwkeurig mogelijk na te spelen. Dus alsof je een plaat afspeelt en je de originele muzikanten, al dan niet half vergaan, de muziek ziet uitbeelden. Ik was er altijd heel erg cynisch over maar toen ik van Griekse vrienden hoorde dat de Engelse psych band July hun enige LP uit 1968 in London zouden gaan uitvoeren, integraal dus, was ik meteen klaarwakker. Zo klaarwakker dat ik direct een concertticket boekte en uiteraard een Ryan-air vlucht vanaf Eindhoven. Voor anderen die dat ook willen gaan doen, hou er rekening mee dat je op London Stansted gedropt wordt en dan lijkt Schotland ongeveer net zo dichtbij als London zelf dus je moet nog aardig dokken, een euro of 30, om heen en weer te komen.
Ik neem aan dat July voor de meesten een onbekende band is. Hun enige LP op Major Minor Records uit 1968 brengt een slordige 1200 euro op bij verzamelaars mits in goede staat en dat echt vanwege de kwaliteit. Magische psychedelische klanken met die typische Engelse Rubble freakbeat stijl. Gekke teksten over rare mensen, onmogelijke overgangen, sitar, effecten, een hele hoop drugs… heeeeel veeeeeeelll. Trippuhhhhh….

vrijdag 13 april 2012

Foto's

fotojournalisten
laten me hun foto’s zien
ze zijn prachtig
geven het licht
van de laatste glans in haar ogen
huiveringwekkend scherp weer
laten zien hoe bot
met nauwelijks vlees
gebeeldhouwd lijkt
hoe verdriet
gedrapeerd kan liggen
rond de baar van een kind
geven me van elke pixel
radeloosheid mee om te dragen
onder deze leistenen lucht
de jongen die zijn vader verloor
borden wast en thee schenkt
terwijl zijn vrienden op school
leren lezen en schrijven
het meisje dat verdronk
met een glimlach
onder het oog van de wereld
de radeloze vader die
het gordijn opzij schuift
en zakkend door zijn knieën
zijn dode familie laat zien
ik zeg
zet deze trompet aan je
lippen en schal schal
over de schuimende
golfplaten daken lalalala

Roland van den Bergh