donderdag 22 december 2011

Milaan, rock 'n roll en transgenders.

Langzaam klom ik, sjorrend aan een grote en aftandse weekendtas, de trap van het zuidoostelijke Milanese metrostation ‘Pasteur’ op. In plaats van een Italiaanse stad vond ik in de ‘overwereld’ een mix van Srilankaanse  (of Srilankese????, toch weer lekker een kwartier mijn hoofd over kunnen breken) handelaren in overbodige troep en heel veel Indianen. Kleine vierkante caramelbruine mensen met opvallende haaksneuzen.
Hier en daar een schichtige Europeaan. Het hotel Pasteur waar ik niets vermoedend geboekt had stond middenin een zee van exotica als een Romeinse pilaar ergens midden in een overwoekerd woud. Een heel levendige en lawaaierige sfeer en ough…. Een Inca vrouw euh oudere man met borsten euh… keek mij uitdagend en heupwiegend recht in de ogen aan. Zijn bovenlijf was geperst in een rood glinstertruitje en de tepels op stevige geplette borsten beten zich vast in het synthetische glanzende stofje. Hij gaf me een vette knipoog. Heel wulps… Verward liep ik langs een aantal politieagenten het pad op richting het hotel. Waarom staan die agenten hier? Diezelfde avond wilde ik mij wijden aan mijn eeuwigdurende pizzaonderzoek dus rond een uur of 9 verliet ik het hotel om in een soort van een door Heineken gerund buiten-café terecht te komen van een proportie zoals ik nooit eerder gezien heb. Overal lawaaierige en aangeschoten Indianen en hier een daar groepen Indiërs die mij verveeld aankeken. Ik liep een pizzarestaurant binnen dat aan de binnenkant een Peruaans restaurant bleek te zijn waar de Latijns Amerikaanse clientèle zich te goed deed aan gegrilde kippen, friet, salade en weer dat verdomde Heineken. Een halve literfles werd aan tafels als een wijnfles gebruikt om kleine glaasjes te vullen. Ik at een portie calamares en zat strategieën te bedenken om toch zoveel mogelijk mijn pizzaonderzoek door te kunnen laten gaan. Op weg terug naar het hotel terwijl ik plassen bierkots ontweek kwam ik weer zeker 4 of 5 Latijns Amerikaanse transgenders tegen. Allemaal even naughty. Nu werd ik nieuwsgierig. De Italiaanse hotelbeheerder legde mij uit dat er een paar jaar eerder eerst een paar indianen, volgens hem uit Peru en Ecuador, opdoken. Aanvankelijk zaten ze met zijn allen op één verdieping, even later hadden ze het gehele huis, de hele straat en nu dus een groot deel van de wijk. Op mijn vraag wat al die transgenders in de buurt deden bleef hij mij het antwoord schuldig. Sterker nog… hij keek mij achterdochtig aan. De volgende dag hobbelde ik rond op de Milanese platenbeurs, de eigenlijke reden van mijn reis, en vermaakte me prima… Laat ik het er maar verder niet over hebben. Eens een freak altijd een freak. Ik sprak een aantal Italianen aan over de mega-interessante omgeving van mijn hotel maar geen van hen leek voldoende interesse te hebben om er op in te gaan. Een Schot, die een modezaak heeft in Milaan en verzamelmaatje is, wel. Hij vertelde mij een ongelooflijk verhaal.  Het schijnt dus dat Milaan de goedkoopste transgender (sex-change) operaties heeft van de gehele wereld. Ergens een jaar of tien geleden begonnen er indianen uit Peru en Ecuador op te duiken in de Noord-Italiaanse metropool die hun sexuele lichamelijke geaardheid rigoureus wilden veranderen. (Oftewel het hangend gevaarte verwijderen). Ze gingen niet meer terug. Familie, vrienden, buren, mede-dorpelingen… Milaan stroomde in hoog tempo vol. Hoe al deze mensen het land in kwamen kwamen snapten wij allebei niet maar er zit zeker een luchtje aan zoals aan zoveel in Italië. Een soort achterstevoren kolonisatie. Net goed. In de jaren tachtig was er op Puerto Rico een schandaal rond Kentucky Fried Chicken. Veel jongens die veel kip aten begonnen borstgroei te vertonen. De Puertoricanen wezen het vrouwelijke hormoon oestrogeen als hoofdschuldige aan. Dat werd aan de kippen gevoerd om de borstpartij dus de hoeveelheid vlees explosief te vermeerderen. De Amerikanen hielden officieel onderzoek maar vonden geen bewijs hiervoor. Het raadsel is nooit opgelost. In veel Latijns Amerikaanse landen is kip het hoofdvoedsel. Zij hebben geen rigoureus gecontroleerde genetische wetgeving zoals westerse landen. Van jongs af aan eet iedereen kip. Meters, kilometers, tonnen aan kippenvlees. Nog kort geleden luidde de Colombiaanse president Morales de alarmbel over vrouwelijke hormonen in het eten wat de mannelijkheid aantastte. Hoon was zijn deel. Volgens wetenschappers en Braziliaanse en Amerikaanse multinationals, die de hele Zuid Amerikaanse markt volplempen met kip, zit er 100% zeker geen oestrogeen in de kip. Wanneer ik met een nog vollere weekendtas terugloop naar het metrostation kijk ik nog eens heel precies om mij heen. Ik zie groepen Indianen gezellig keuvelen op straat. Manvrouwen zijn een totaal geaccepteerd onderdeel van deze samenleving. Zij zijn hier de gewoonste zaak van de wereld. Terug in Nederland weet ik nog steeds niet echt waar ik getuige van ben geweest. (MC)

donderdag 17 november 2011

Thuis bij het raam

Het behang hangt tussen zwart laken en geel. De vaas pakt de vrachtwagen in de lucht. Flatgebouwen maaien gemoedelijk met een vriendin. De warmte gaapt de ogen dicht van het tapijt. In de pan sudderen wolken van het geluid. Het geluid. Hetzelfde geluid. Gepiep krampt gezamenlijk het avondeten. Wachten als de spin bij een stoplicht en zwart en wit en rood en groen, piept, nu anders. Grijs fleemt met de wolken. De straat spreekt auto’s en met de stoep die stinkt naar hond. Vitrage bevriest in de bewegingsloze ruimte. De bomen lopen weg en kijken naar gelakte nagels van vlees. De zon wappert verfrommeld papier in een kraan. De doos stapelt zichzelf naar de lamp. Gestommel dondert naar beneden. Helemaal. De ochtendjas, chinois, kruipt rollend over de vensterbank. Tegenover de radio staat de tas onder de plant te regenen. De rode loper trapt wit naar buiten. Sprietjes spatten met bloemblaadjes. Dof. Over de lavendel in de stoel schijnt de grijze sok. De openheid van de deur, de gordijnen, het raam kijken naar mij. Bakjes en stenen horen de echo’s van het verleden uit de auto’s. Water schrijft blauwe lucht. Geklop praat. Kaars. Verwarmingsbuizen hollen het licht achterna in plastic zakjes, waarvan de inhoud onzichtbaar is. Klerenhangers zoeken schaduw. Het bed is leeg. Groen.
 
Emile Jonker

maandag 7 november 2011

Zieke Ryan Adams schittert in Breda

Ryan Adams speelt bijna twee uur lang op  4 november de meest breekbare liedjes uit zijn carrière in Chassé Breda. In zijn eentje op een kruk met gitaar, als een echte troubadour. Hij vertelt vooraf dat hij voedselvergiftiging heeft opgelopen en het gevoel heeft dat zijn hoofd ontploft. "Als dat gebeurt zitten jullie allemaal onder de kipsalade". Want dat was de boosdoener. Hij heeft pijnstillers genomen, genoeg om een olifant te verdoven, grapt hij.
Ondanks dat hij doodziek op het podium staat ("It wont effect the songs. They’re all about the same shit anyway") speelt hij de sterren van de hemel in dit eenmalig concert voor Nederland. Vreemd genoeg voor een half lege zaal. Echt populair is hij duidelijk nog steeds niet. Vaak wordt hij verward met zijn veel bekendere bijna naamgenoot Bryan Adams. Dat vindt hij niet leuk. Bij zijn concert met band in 013 in Tilburg, acht jaar terug, riep iemand uit het publiek om ‘Summer of 69’. Ziedend werd hij, stapte de zaal in en sleepte persoonlijk de foute fan naar buiten. In Breda toont hij minder bravoure. Wellicht door zijn acute buikgriep. Maar de man (36) lijkt inmiddels volwassener geworden. Hij lijdt trouwens al een paar jaar aan de ziekte van Menière, een vervelende aandoening van het midden oor, waardoor hij constante piep hoort. Niet echt handig voor een muzikant.
Na zijn debuut in 2000 met ‘Heartbreaker’ heeft hij liefst 13 albums op zijn naam, al dan niet samen met zijn vaste begeleidingsband The Cardinals. Sommige hiervan waren overbodig. Andere waren juweeltjes, zoals ‘Gold’ (2001) waarop zijn enige hitje ‘New York, New York’,  ‘Love is hell’ (2005) en zijn laatste ‘Ashes and Fire’ (2011), dat kan worden gezien als een come-back van deze getalenteerde singer-songwriter.
De avond opent hij met het ingetogen ‘Oh my sweet Carolina’. Hiermee is meteen de toon gezet en gelijk een van de hoogtepunten bereikt. Andere liedjes die de zaal muisstil krijgen zijn ‘Firecracker’, ‘Let it ride’ en ‘Please do not let me go’. Sommige nummers lijken een tandje lager te worden gespeeld. Zo ook ‘New York, New York’, waarbij hij zichzelf op de piano begeleidt en er een jazzy draai aan weet te geven. De avond lijkt geïmproviseerd. Hij bladert wat door een schrift met zijn eigen liedjes en stuit dan op een die hij wil doen. En daar gaat hij weer. Tussen de liedjes door maakt de rocker met zwarte kuif voor zijn ogen scherpe opmerkingen en steekt vooral de draak met zichzelf. Hij eindigt met een ter plekke verzonnen nummer waarin hij het publiek dankt voor hun aandacht ondanks dat hij niet helemaal fit is. En dat doet hij nog wel op rijm. Kan zo de plaat op. Alleen een sterartiest of sneldichter lukt zoiets.
In het voorprogramma stond Chris Stills, de zoon van Stephen Stills. Deze mocht maar een half uurtje spelen. Deze zanger/gitarist is van een heel andere orde en moet het vooral hebben van zijn lekkere gitaarlicks en loopjes, sommige daarvan herinneren aan de speelstijl van zijn vader die behalve met CSNY ook scoorde met zijn eigen groep Manassas. Maar zoonlief heeft een fraaiere stem, die af en toe doet denken aan Jeff Buckley.
Al met al een genotvol concert. Hopelijk komt Adams snel terug en duurt het niet weer drie jaar eer hij door Europa toert. Ik kan niet wachten.
Peter de Jaeger

woensdag 19 oktober 2011

Grensverleggende film Caged


1 september ging de gedurfde psychologische thriller Caged, geschreven en geproduceerd door Stephan Brenninkmeijer, heel bijzonder, in première op Video on Demand. Op 25 oktober wordt de film door Video/Film Express op DVD en Blu-ray uitgebracht.
Met de maker Stephan Brenninkmeijer hadden we een indringend gesprek. "Ik denk dat Caged bij tal van vrouwen een enorm gevoelige snaar raakt."
 
Overspel vanuit vrouwelijk perspectief
Stephan Brenninkmeijer, geboren op 27 juni 1964 op Kasteel Doorwerth in Gelderland, studeerde van 1988 tot 1992 aan de Nederlandse Film en Televisie Academie, in de disciplines regie fictie en montage. Op zijn naam staan onder meer de series Pleidooi, Westenwind, Blauw Blauw en Bon Bini Beach, de miniserie/film Tasten in het Duister (1996), de Telefilm De Stilte van het Naderen (2000) en de brutale, maar stijlvolle film Swingers (2001).
In Caged exploreert Brenninkmeijer de thematiek van overspel, gepleegd door een vrouw, vanuit vrouwelijk perspectief. Een gedurfd, grensverleggend en hallucinant, maar ook stijlvol en tot nadenken stemmend staaltje filmkunst zoals in Nederland nog maar zelden vertoond is.
Centraal in de film staan de diepste zielenroerselen van de circa 30-jarige, getrouwde vrouw, Stella (Chantal Demming). Na jarenlang haar behoeften te hebben onderdrukt, besluit zij haar leven om te gooien. Ze begint een dubbelleven: ze bezoekt seksclubs en erotische feesten, en bloeit helemaal op. Totdat ze op een dag wakker wordt in een kelder, zonder een idee te hebben hoe ze daar terecht is gekomen. Enkele dagen later krijgt ze gezelschap van Christine (Babette Holtmann). Vervolgens vertellen de twee vrouwen elkaar hun – verrassende – levensverhaal.
 
Ontstaansgeschiedenis van Caged
Brenninkmeijers eerdere film Swingers, handelend over partnerruil, vormde de voedingsbodem voor Caged. "Na het uitkomen van Swingers", memoreert de filmmaker, "sprak ik verschillende vrouwen die naar aanleiding van de film contact met me hadden opgenomen omdat ze hun persoonlijke ervaringen met me wilden delen. Van hen bleek een aantal al jarenlang getrouwd te zijn en kinderen te hebben, maar er stiekem een dubbelleven op na te houden. Zeker voor vrouwen is het moeilijk om daarvoor begrip getoond te krijgen. Ik ontdekte dat er zó veel vrouwen zijn die als mannen kunnen denken, dat mij dat wel prikkelde om daar een film over te maken."
Daarna verstreek er zeven jaar voordat het startsein voor Caged gegeven werd. Waarom duurde het zo lang? "Met het plan om Caged te maken heb ik heel lang in mijn hoofd gezeten", vertelt Brenninkmeijer. "Op een gegeven moment stuitte ik op een interessant antikraakpand. Al rondlopend door dat gebouw kwam ik terecht in héél sinistere kelders. Ik vond dat die kelders zich bij uitstek leenden om daarin ongemeen spannende scènes te schieten. En toen ontstond vrijwel direct het idee om daarin iemand op te sluiten. Maar wie konden we daarvoor nemen? En toen wisten we het: een vrouw die er een overspelige levensstijl op nahoudt en zich daarvoor moet verantwoorden. Het script schreef ik toen in drie weken tijd."
                                     (Foto: Brennfilm)
Chantal Demming: voorbestemde hoofdrolspeelster
Over hoofdrolspeelster Chantal Demming zegt Brenninkmeijer: "Zij speelde een kleine bijrol in een eerder project van mij, Lilith, dat in thematisch opzicht als een vingeroefening voor Caged beschouwd kan worden. Ook daarin draaide alles om een eigenzinnige, vrijgevochten vrouw en haar seksualiteit. De titel verwijst naar het folkloristische verhaal Lilith waarin Lilith, de eerste vrouw van Adam, geschapen wordt. Chantal speelde de rol van Eva. Ik kende haar helemaal niet, maar het gemak waarmee zij op de set met naaktscènes omging vond ik zó indrukwekkend, dat ik, ook vanwege de prettige samenwerking die we hadden gehad, met haar over Caged ben begonnen. Daarvoor droeg zij uitstekende ideeën aan. Ook was ze bereid om heel ver te gaan. Door dat alles werd voor mij wel duidelijk dat zij de hoofdrol zou krijgen. Ik hoop echt dat deze film deuren voor haar zal doen openen."
 
Caged niet in competitie op Nederlands Film Festival
Caged is eind september tweemaal vertoond op het Nederlands Filmfestival. Maar het had niet veel gescheeld of de film was daar niet eens te zien geweest. Brenninkmeijer: Caged is ternauwernood geslecteerd. Dat de film niet tot de Gouden Kalf-competitie toegelaten was, had ik van regisseur Martin Koolhoven vernomen, nog voordat ik het officieel te horen kreeg, wat ik wel een beetje pijnlijk vond".
Brenninkmeijer vervolgt: "Ik denk dat de selectiecommissie zich extreem laat leiden door persoonlijke smaak en, wat nog veel erger is, films eruit schopt van makers die niet tot het filmestablishment behoren. Ik vind het te gek voor woorden dat de eigenzinnige film, die het in de commerciële tak van de filmindustrie toch al moeilijk heeft, óók nog moet knokken om door de festivals serieus genomen te worden. Het is toch belachelijk dat alle onafhankelijke films van dit jaar, dus films van mensen buiten het establishment, op het NFF niet in competitie mochten meedoen! Het ging dan wel om films die doorgaans een zekere marginaliteit hebben, maar zijn dat niet juist de films die op een festival thuishoren? Die kunnen verrassen? Schrijnend en beschamend vind ik dat."
Zoals Brenninkmeijer naar het NFF toe duidelijk kenbaar maakte, vinden hij en diverse anderen dat Chantal Demming een Gouden Kalf-nominatie verdiende. "Want", bepleit hij, "Chantal wordt door iedereen echt de hemel in geprezen. En zij wordt door het NFF helemaal gepasseerd! Er zijn veel mensen die zich hierover achter de oren krabben, waaronder Martin Koolkoven, die het echt onbegrijpelijk vindt."
 
Veel positieve reacties op Caged
Het is echter niet alleen kommer en kwel wat de klok slaat, want Brenninkmeijer heeft over Caged ook tal van positieve geluiden mogen registreren. "Ik heb gelukkig uit heel veel kanalen enorm goede reacties gekregen over de manier waarop ik het centrale thema behandel. Niet alleen van bekenden van me, maar ook van mensen die niets met mij persoonlijk van doen hebben. De eerste twee recensies die ik las deden pijn. Dat waren die van Het Parool en Trouw. Het Parool was zó aan het schoppen tegen de film dat het lachwekkend werd. Ab Zagt van het Algemeen Dagblad gaf de film net geen voldoende, maar stak mij wel een veer in de reet met de uitspraak dat ik zonder twijfel een regisseur met gevoel voor stijl ben. Alle andere recensies waren redelijk tot zeer positief. Zo schreef Julius Koetsier van The Cult Corner: "Fijn om te zien dat Nederland serieuze genrecinema kan produceren met de juiste hoeveelheid lef en intelligentie."
 Eigenzinnige filmmaker
Eigenzinnige filmmakers van het kaliber Brenninkmeijer moeten we in Nederland helaas nog steeds met een zaklamp zoeken. Dus laten we zulke creatieve en vernieuwende geesten vooral koesteren en de aandacht geven die ze verdienen, maar nog veel te weinig krijgen.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Zie voor nadere informatie over Stephan Brenninkmeijers werk en de trailer van Caged zijn website, http://www.brennfilm.com/.
Ton van Rooij

zondag 2 oktober 2011

Sexdate.com (Scheiding 2)

Mijn kinderen waren een weekje weg en dus zat ik helemaal alleen in een groot huis. Dat kon niet goed blijven gaan. Ik heb me zelden zo eenzaam gevoeld. Het soort onoplosbare eenzaamheid dat in je kop zit. Al heb je iedere avond een feestje en duizenden mensen om je heen toch gaat het niet over. Goede Spaanse wijn hielp me de avonden door. Ik draaide een plaatje, keek een DVD, las wat en surfte doelloos over het Net. Zo kwam ik dus op sexdate.com terecht. De zoekwoorden die hieraan vooraf gingen zullen ook te maken hebben gehad met een zich steeds sterker naar de oppervlakte banende sexuele onrust. Ontremd door de Mediterrane godendrank had ik me in no time aangemeld. Je kon je eigen profiel aanmaken en bijvoorbeeld aangeven wat voor soort sexuele voorkeuren je had. (Leeftijd, cupmaat, lengte, knuffelen, vrije natuur, attributen, vuistneuken, vastbinden…) Je kon zelfs een gewenst opleidingsniveau aangeven. Er ging een nieuwe wereld voor mij open. Je moest wel contactminuten kopen of via je 06 inbellen. Het geld interesseerde me niet dus zeker een dag of 3 heb ik me enthousiast op de site rond bewogen. Dat was een rekening van 300 euro. Fijn.. En geen vrouw gezien. Al snel  kreeg ik chatmailtjes binnen van ‘Sexyhexy, Huissloof, Neuktijgerin, Likmunpoessie’ en veel meer. Nog steeds kan ik me maar moeilijk de personen achter die ID’s voorstellen. Ikzelf heb erg veel fantasie op dit vlak maar werd overrompeld door de directheid van de antwoorden en vragen. Op een ontwapenende vraag van mij als ‘Hoe gaat het?’ (je moet toch ergens beginnen)  kreeg ik als antwoord: ‘Er zit een gigantische vibrator in mijn  kut’. Niet echt het antwoord dat ik aanvankelijk verwachtte maar ik leerde snel. Als een vrouw dan vroeg ‘Wat zou je allemaal met me willen doen’ kon ik zeker na een dag in heel bloemrijke taal een aardige literaire veeg uit de pan geven en het was nog opwindend ook. Of ik het allemaal ook kon uitvoeren was natuurlijk heel wat anders. Even heb ik erover gedacht om een foto te plaatsen zoals andere mannen, concurrenten, dat doen. Je opgerichte jonge heer in full blown glorie met je buik ingehouden en je bekken naar voren om stiefcentimeters te winnen. Ook wel komisch in zijn banaliteit. Bij de meeste vrouwen zat ook een foto. Zelden zag je een gezicht maar vaak wel een door de sexgod himself gefabriceerd lichaam. Dan doet het woord IQ er ineens helemaal niet meer toe.
Op mijn vraag aan de goddelijke foto met het spannende ID ‘Pijpslet’ waarom ze met zo’n waanzinnig lijf op sexdate.com zat omdat ze volgens mij niet eens naar de dichtstbijzijnde supermarkt kon lopen zonder 10 huwelijksaanzoeken en 15 auto’s die uit de bocht vlogen kreeg ik een onduidelijk antwoord. De toch wel opvallende stijlkenmerken die veel van de chats van de ‘lekkerste’ vrouwen gemeenschappelijk hadden en het constante doorvragen van een aantal dames zonder dat je ooit zelfs maar een halve bilspleet dichter bij een echte date kwam, al die dingen samen, deden een alarmwekkertje ergens in mijn grijze massa aflopen. De achterdocht werd daarnaast aangewakkerd door de tannine in de 18 maanden eikenhout gerijpte Spaanse Rioja die ik bij het chatten achterover zat te knikkeren. ‘Volgens mij besta jij helemaal niet echt’. Huppakee de opmerking was eruit voordat ik het goed en wel door had. Tjah, ontkennende antwoorden kun je verwachten maar het beeld van een kantoortje/ spiritueel peeskamertje met een groepje onaantrekkelijke oudere dames voor een stel PC’s die, onder toeziend oog van een zonnebank gebruinde Jaguar-eigenaar met vergulde Lee Towers bril en roze overhemd met op zijn behaarde borstkas een groot gouden medaillon, behoeftige zielenpoten het geld uit de zak zaten te kloppen, kreeg ik niet meer uit mijn hersenpan. Toen ‘Dikketietendoos’ mij op een ochtend vroeg of ik van haar gedroomd had heb ik haar een chatmail gestuurd die ze haar hele leven niet meer gaat vergeten.
Het was mijn laatste daad op sexdate.com. Het was de ochtend na de derde zweterige hijgerige avond voor mijn pc. “In mijn droom was ik een Michelin-mannetje met een eikel als hoofd. In mijn linkerhand hield ik een zaklantaarn en in mijn rechter een rubberen hamertje. Ik stond voor jou geschoren liefdeskloof en terwijl ik naar binnen klom gaf ik met mijn hamertje een speelse tik tegen je klit waardoor ik bijna naar buiten gesproeid werd. Toen was alles donker om mij heen. Ik zat in jouw genotskeef en zocht bijgestaan door mijn priemende lichtknots voorzichtig naar jouw G-spot. Het was even zoeken maar toen doemde er in de dampen van jouw hete stomende liefdestrog een prachtige slagroomtaart op met daarop 11 peniskaarsjes die een flikkerend rood bordeelschijnsel afgaven. Ik betaste de taart voorzichtig en bemerkte dat hij van rubber was dus niet eetbaar. Het was een gigantisch lokmiddel van jouw alles overstijgende geilheid. Zachtjes begon ik met het rubberen hamertje te kloppen, langzaam sneller en wat harder. Ik hoorde kreten en gekreun van ergens ver weg en ging door. Alles begon te trillen en te schudden. Al snel kon de schaal van Richter in de gebruikte-condoom-bak want  het was nu alsof ik me middenin de gigantische orkaan met de naam ‘Emanuelle’ op een miniem houten vlotje probeerde staande te houden. Ik bleef meppen totdat ik in de verte een witte streep zag die snel groeide, een tsunami van jouw liefdesmelk die mij overspoelde. Ik werd in jouw geile vaginafluïd meegesleurd en uit jouw wulpse bordeelkerker geworpen. Je lag te schudden en te schreeuwen in een eeuwigdurend orgasme. Bij de overburen gingen de lichten aan en in de verte hoorde ik de brandweer sirenes…..’. Ik klikte op verzending en wachtte en wachtte…. Nooit meer iets gehoord van ‘Dikketietendoos’. Met een tevreden glimlach op mijn gezicht schreef ik me even later uit van sexdate.com. Over een paar uur zouden mijn kinderen weer thuis komen. (Marthy Coumans).

Scheiding

Daniel uit Brussel verliet mijn schatkamer met een exemplaar van de originele eerste persing, yellow Parlophone, van de enige LP van Tomorrow uit 1967. High collectable! Op de achterkant stond nog dat hij bezit was geweest van Radio Caroline en de deejay had braaf achter iedere song precies het aantal minuten en seconden gezet. Het soort van bezit dat je soms uit de kast trekt om, heel goedkoop natuurlijk, indruk te maken op de connaisseur. En die kwamen in grote getale. Uit Griekenland, Oostenrijk, Engeland. Ik zat dan trots tussen de buitenlandse ‘aanbidders’, de ene na de andere parel tevoorschijn toverend, en voelde mij rijk, buitensporig rijk. Mijn bankrekening was zo rood als een exotische zonsondergang maar toch voelde ik me een pasja, een exotische koning gooiend met goud en edelstenen.
En nu liep Daniel zo maar mijn deur uit met een   halve meter aan zeldzame platen. ‘Au revoir’ riep hij nog en weg was hij. Ik hoorde een automotor aanslaan en high speed weg karren. In mijn fantasie was het de Brusselaar, angstig omdat ik me misschien zou bedenken en huilend voor de auto zou duiken. Me vastklemmend aan de kunststof voorbumper terwijl ik schreeuwde ‘En je krijgt ze niet’!!! Ze blijven hier??? Ze zijn van mij…! Mijn baby’s!!!’ Maar dat gebeurde dus niet. Ik zat in mijn stoel en keek met verwondering naar de lege plekken in mijn platenkasten. Wat had daar ook weer precies gestaan? Ik was het alweer bijna vergeten. Daniel was de eerste. Toen kwam Twan uit Antwerpen. Twan scharrelde rond in mijn schatkamer klagend over het weer, de economie, de politiek, de handel, de prijzen… Het was een tactisch steekspel. Ik durfde aan hem helemaal geen hoge prijzen meer te vragen, bang dat bij zich dan nog ellendiger zou gaan voelen en zichzelf weet ik wat zou aandoen en dat het dan mijn verantwoordelijkheid zou zijn. In de linker kast stond mijn verzameling punk en new wave lp’s. Ik zei hem dat hij ze voor een tientje per stuk kon krijgen als hij er meer dan vijftig nam. 79 Platen haalde Antoine er uit. Mijn hele jeugd. Die klap kwam hard aan. Voor iedere plaat had ik vlees rond gereden voor Slagerij Nooren in Princenhage. Iedere zaterdagochtend door weer en wind en voor de slagersvrouw altijd te langzaam en te sloom. Ze behandelde mij als vee. Ik verdroeg het allemaal moeiteloos vanwege mijn persoonlijke religie. De aanbidding van het heilige vinyl! Van de vijftien gulden die ik met de meatservice verdiende racete ik op mijn aftandse rammelfiets naar Elpee in de Torenpassage om punkplaten te kopen. The Generation X daar was ik gek van. Ik schilderde ‘Generation X’ in fluoriserende verf op mijn plafond en sliep met de gordijnen open. Steeds als er een auto door de straat reed lichtte het fel op. Dat vond ik toen geweldig. The Clash, the Swell Maps, the Buzzcox en heel veel anderen. Ze staan nu allemaal in een winkel in Antwerpen of misschien zijn ze daar ook alweer weg en heb ik voorgoed het contact met ze verloren. Iedere plaat was een stukje van mij en het was net of ik langzamerhand een beetje afbrokkelde. Van een rijke koning veranderde ik langzaam in een armzalige Jan met de pet. Een kleurloze bewoner van een huis zonder meerwaarde, zonder ‘wonderen’ om bezoekers mee te betoveren. Er kwamen meer bezoekers/ klanten, gelukszoekers, schatgravers met portemonnee en die gingen met stapels van mijn platen het pand uit. Gelukkig en tevreden en profiterend van mijn kortstondige ellende. Steeds bleef ik alleen achter. Eenzaam op een bankje met een lauw pilsje in mijn hand. Soms een troostend woord van één van mijn dochters. Wachtend op de depressie, het zwarte gat. Maar die kwam gek genoeg niet. Langzamerhand veranderde er iets in mij. Iedere loeizeldzame collectable plaat die mijn huis verliet nam ook een stukje zwaarte en druk mee.  Alsof het huis opgelucht ademhaalde. Overtollige ballast. Ik draaide ze eigenlijk nooit meer. Het waren er veel te veel. Het was als de donkere kelders van een museum waarin de prachtigste artefacten liggen die niemand ooit zal zien. Onbemind en overbodig. Ik schopte mijn vinylbaby’s de wereld in naar nieuwe minnaars en minnaressen. Naar nieuwe thuizen en oren die van puur genot wapperden vanwege de fantastische muziek die door de naald uit de speakers geslingerd werd. Ineens begreep ik het allemaal. Bezit is alleen maar leuk als je het gebruikt. Als je ermee doet waar het voor bedoelt is. Dood bezit is gewicht dat je met je mee zeult soms je hele leven lang. Het wordt star, stoffig en kwijnt weg. Het zit in je hoofd, hangt aan je nek, leunt met het volle gewicht op je schouders en rammelt aan je gewrichten. Eind van dit jaar is mijn enorme verzameling lp’s vakkundig ontleed. Het waarom vertel ik nog wel eens een keer. Mijn kasten raken leger en leger en kijken reikhalzend uit naar de nieuwe bewoners, de nieuwe lichting. Een plantje, een vaasje of misschien wel een goudvissenkom…. Of een leuke familiefoto. Of gewoon helemaal niks. Deschoonheid van leegte…















(Marthy Coumans, 2011)

donderdag 22 september 2011

Afwijkende films op BUT

                                         hoofdgast Nick Zedd (links)
 
Er is geen filmfestival in Nederland, en misschien zelfs wel heel de wereld, waarvan het programma verder van de mainstream af staat dan het B-movie, Underground & Trash Film Festival. Dit zoals vanouds in Breda gehouden festijn van de "afwijkende cinema" werd van 7 t/m 11 september jl. voor de zesde keer gehouden.

De bizarre wereld van Nick Zedd

Dit jaar werd het publiek getrtrakteerd op een programma van Aaaah to Zedd. Dat wil zeggen: van huiveringwekkende, zinnenprikkelende en wonderbaarlijk mooie films en nevenactiviteiten, waarbij "Aaaah!" werd geroepen op het scherm dan wel in de zaal of het festivalterrein, tot een retrospectief van de Amerikaanse regisseur Nick Zedd, in de jaren '80 grondlegger van de "Cinema of Transgression".
Verrassend genoeg was het niet de festivalorganisatie, maar Zedd zélf die op het idee was gekomen om zijn werk in de schijnwerpers te zetten op het BUTFF. Festivaldirecteur Paul Hagenaars vertelt enthousiast: "Wonder boven wonder nam de productieassistente van Nick Zedd contact op met ons en vroeg of wij soms interesse hadden om in september iets met Nick Zedd te gaan doen!"
In een op het festival vertoond fragment uit War is Menstrual Envy (1992) stelde hij het incasseringsvermogen van het publiek danig op de proef door het in beeld brengen van een blauw geschilderde, met een rot gebit behepte, als non uitgedoste vrouw die verbandgaas verwijdert van een man die van top tot teen échte (!) brandwonden vertoont en hem vervolgens kust. In het keiharde, maar ook met een vleugje zwarte humor gebrachte Police State (1987) is hijzelf te zien als iemand die op het politiebureau een martelverhoor krijgt, omdat hij aangezien wordt voor een junkie. Van een volkomen andere orde is dan weer Lord of the Cockrings (2002), een vermakelijke parodie op de welbekende filmtrilogie – waar Zedd overigens helemaal niets mee heeft. Hierin wordt een computerprogrammeur genaamd Scroto Baggins door het dragen van een penisring geacht Middle Earth van de ondergang te redden. Kan het buitenissiger?


woensdag 24 augustus 2011

BUT is fun


BUT is fun, het is een slagzin die ik in veel publicaties van het BUTFF terug vind. Het omschrijft
ook precies wat wij vinden van het BUTFF. Dat begint al tijdens het organiseren
van het festival. We hebben met zijn allen veel fun. Het BUTFF groeit. Maar we realiseren
ons dat we niet oneindig kunnen groeien. Daar is BUTFF het festival ook niet
naar. We blijven een festival met de wortels stevig in de B-fi lms, Underground en Trash
cinema en muziek. We willen wel groeien, maar dan liever in de breedte. Zo is het
festival dit jaar meer volwassen geworden op het gebied van muziek met Dead Elvis,
Martin Degville en het metalprogramma Black Friday. Met FuFu Frauenwahl, Dirk
Verschure en Joost Halbersma voor de BUT-comics en Luk Paard, en vele anderen
voor de BUT-poëzie. Ook verwachten we met de BUTWALK (modeshow red.) een fl inke stap
vooruit te zetten. Mogelijk kunnen we volgend jaar de kunst meer prominent
op onze agenda zetten. Dat is wat ons toch het meest drijft, het uitdragen
van ons gevoel voor B-, Underground en Trash. We proberen op dit gebied
een totaalprogramma te bieden. Daarom gaan we dit jaar weer voor een
fantastische festival ervaring met fi lms, performances, dichters en striptekeningen
& kunst op het binnenplein. Het programma belooft dat het
zeker geweldig gaat worden. Nick Zedd als hoofdgast, Marian Dora
en Fred Vogel zijn onder de vele binnen- en buitenlandse gasten die
we dit jaar kunnen verwelkomen. Het kan nu al niet meer stuk. Veel
plezier op het zesde BUTFF en vergeet niet: BUT is fun!
Paul Hagenaars, festivaldirecteur

dinsdag 16 augustus 2011

Communiceren via de kat

De Franse film staat bij velen nogal eens synoniem voor subtiliteit en voor films waarin tamelijk wat af wordt gecommuniceerd. De liefde en relaties staan hierbij vaak centraal. Denk bijvoorbeeld aan de films van Eric Rohmer (Ma Nuit chez Maud, Le Rayon Vert), maar ook aan werkjes als die van Claude Sautet (Les Choses de la Vie, César et Rosalie, Un Coeur en Hiver).
Ook het kleine, relatief onbekende Le Chat uit 1971 van Pierre Granier-Deferre (1927-2007) valt te plaatsen binnen deze categorie van films waarin relatieperikelen centraal staan. Echter, er is één groot verschil: waar in bovenstaande voorbeelden communicatie zich toont in de vorm van oeverloos gepraat, kenmerkt de communicatie zich in Le Chat vooral in de vorm van veelzeggende stiltes en zwijgende blikken. Daarmee is Le Chat typisch zo’n film waarin zich meer afspeelt dan op het eerste oog zichtbaar is, en wiens subtiele karakter zich vooral openbaart aan de oplettende kijker.

Bouddha en seks op Filmfestival




Van 1 t/m 3 oktober vindt in Amsterdam de zesde editie plaats van het Buddhist Film Festival Europe. De thema's zijn Japan en Birma.

Osamu Tezuka's Buddha
Openingsfilm van het festival is de Japanse productie Osamu Tezuka’s Buddha (website: http://www.warnerbros.co.jp/buddha) van Yasuomi Ihito. Deze epische anime (tekenfolm in Japanse stijl) is gebaseerd op mangaverhalen van de oude meester Osamu Tezuka, de geestelijke vader van de manga.
Het is het eerste deel van een trilogie met Tezuka's visoe op het leven van prins Siddharta, die tijdens een spirituiele tocjht Boeddha, "de Verlichte", wordt. De cyclus, waarvan alleen al dit eerste deel 11 miljoen kostte, schetst een pikant, zelfs seksueel getinte portret van Boeddha. De film wordt zaterdag 1 oktober vertoond in Het Compagnietheater, Kloveniersburgwal 50, Amsterdam.

Speelfilms & documentaires
Het Buddhist Film Festival Europe, geleid door Babeth VanLoo, richt zich op kwaliteitsfilms die raakvlakken hebben met spiritualiteit en boeddhistische inzichten. In het bestuur van de stichting BFFE zetelen Emile Fallaux (schrijver/filmmaker), Kees Hin (filmmaker) en Rob Lindeman (ondernemer).
Als locatie van alle andere activiteiten tijdens het festival fungeert De Balie, Kleine Gartmanplantsoen 10, Amsterdam. Daar worden zo'n twintig speelfilms en documentaires vertoond, zoals Abraxas (regie: Naoki Katô), Aung San Suu Kyi – Lady of No Fear (Anne Gyrithe Bonne), Black Rain (Shôhei Imamura), Bodhisattva (Mark Elliott), Burma Soldier (Nic Dunlop, Annie Sundberg & Rickie Stern), The Inland Sea (Lucille Carra), Into the Current: Burma’s Political Prisoners (Jeanne Hallacy), Mindfulness & Murder (Tom Waller), The Mushroom Club en White Light/Black Rain (Steven Okazaki), My Reincarnation (Jennifer Fox), Peace (Kazuhiro Soda), This Prison Where I Live (Rex Bloomstein), Shugendô Now (Jean-Marc Abela & Mark Patrick McGuire) en een verrassingsfilm.

Japan, Birma, Boddith TV
Naast de films kan men op 2 en 3 oktober in De Balie ook terecht voor liveoptredens en een paneldiscussie. In de grote zaal draaien films gericht op Japan en de overdracht van boeddhistische leermeesters, in de kleine zaal films gericht op Birma.
Bij het hoofdthema Japan – gekozen vanwege de tsunami en de nucleaire dreiging – staat de relatie tussen mens en natuur centraal. In diverse producties wordt teruggekeken op Hiroshima. Een panel onderzoekt de rol van het collectieve gedrag bij de verwerking van deze tragedie.
Birma is een belangrijk thema vanwege de mensenrechtenschendingen en de democratiseringsbeweging, de rol van de charismatische Aung San Suu Kyui en de voorbereidingen op democratische verkiezingen.
Zondag 2 oktober krijgt Boddith TV de ruimte voor een verrassend jongerenprogramma.

Programma-informatie en kaarten
Het programma verschijnt op de festivalsite, (website: www/bffe.org). Kaarten voor de openingsfilm kosten 10 euro; voor overige films 8,50 euro. Een passe-partout, goed voor zeven filmvoorstellingen, kost 45 euro. Kaarten zijn vanaf 1 september te koop via www.bffe.org en – tijdens het festival – tevens aan de kassa van De Balie.

Ton van Rooij

maandag 15 augustus 2011

Metromania 4

"mijn opdracht is een onmogelijke want puur hypothetiese opdracht" knarsen de hersenen in
het vale hoofd jozef K. het verband tussen hem en de Werkelijkheid is het verband
tussen zijn aanwezigheid hier en zijn bestaan in de boekhandel daar. een oneindige reeks
en daarom onbestaanbaar want onweetbaar. maar zijn gevoelens voor die jonge vrouw
dan, deze middag? vertel me niet hoe dit verder moet, maar het gaat door. jozef k. reg-
streert zijn eigen gevoelens op een manier die buitenaards is. was hij maar een marsbe-
woner was hij maar een marsbewoner was hij maar een marsbewoner was hij maar een
marsbewoner was hij maar een marsbewoner was hij maar een buitenwoner ......

Metromania 3


Jozef K's gezicht is vaag te onderscheiden in het onderhuidse licht van dit metrostation
de ogen onthullen een oker-achtig zoals met pupillen zoals een kat zou hebben in het duistere avondlijk. maagdelijk en toch gewetensvol. op zijn hoede. hij staat onbeweeglijk op deze plaats op dit metrostation op dit moment. zoals gebruikelijk. jozef k. kent de de liefde niet uit ervaring of van horen zeggen. jozef k. kent de liefde in het geheel niet noch zijn zijn
gevoelens gevoed door haat of, wrok of achterdocht. het enige dat deze androïde be-zielt is zijn nieuwsgierigheid. in zoverre onderscheidt hij zich niet van de dierlijke wezens. sommige
plantaardigen misschien want zijn regenjas is te ruim en niet doelmatig. zijn nieuwsgierigheid is het ook die hem naar deze plaats brengt iedere avond iedere dag 20.00. uur

woensdag 13 juli 2011

Prikkelend Cactusfestival



Sst. Niet verder vertellen. Maar het leukste kleine popfestival is net weer geweest. In Brugge, in het Minnewaterpark, vlakbij het station, was er drie dagen muziek (8, 9 en 10 juli) onder de naam Cactusfestival. Leuke ambiance, waar je nog gewoon met je euries terecht kunt en niet eerst bonnen moet kopen. Aan de kleine bar kun je naast een pintje ook kriek of wit bier bestellen. En buiten het festivalterrein staan genoeg kraampjes om de inwendige mens te versterken met een broodje worst of falafel. Leuk, gezellig en vooral klein. Hopelijk blijft dat zo. Het was de zevende editie. Vorig jaar heb ik het ‘ontdekt’. Maar nu was het toch al weer een stuk drukker. Hopelijk barst het niet uit zijn voegen. De toegang gaat via een smal loopbruggetje. Daar waren dit jaar soms al flinke opstoppingen. Schrikbeelden van Duisburg doemen op…

maandag 4 juli 2011

Tiuri speelt zichzelf

Soms heb je dat zo. Een bekende theatergroep doet ineens iets wat je niet van ze verwacht. Dat overkwam me bij Tiuri, een theatergroep voor mensen met een psychische handicap en soms ook met een lichamelijke beperking. Ik volg Tiuri al jaren en het is mooi om te zien hoe de spelers met soms eenvoudige verhaallijnen een sfeerbeeld neer kunnen zetten. Dat is goed, verdienstelijk en aangenaam.
Maar pas geleden liet de groep zien dat ze de hele discussie over integratie en inclusie echt begrepen hebben. Niet door hoogdravende theorieën of een praatstuk, nee juist door het te laten zien in hun spel. Geen stuk van "oh, wat zijn we toch leuk bezig" of "maar wij kunnen ook wel wat hoor", nee een keiharde confrontatie van eigen onvermogen, verpakt in een theatraal jasje. Geen moralistisch stuk of een spel waarin de "gewone" mens wordt duidelijk gemaakt dat ook zij mankementen hebben, niets van dat alles. Maar wat dan wel?

vrijdag 24 juni 2011

Cats and dogs

Het regent honden en katten


















Zingt mijn troubadour

zo gaat dat bij ons in Engeland

al die beesten vallen uit de lucht

ja, het regent vandaag pijpenstelen

in de taal is alles mogelijk

maar ik moet nog naar buiten

dan vallen al die honden en katten op mijn hoofd

er is geen weg meer terug

ik zal toch naar haar moeten

op de fiets en ik ben nu al kletsnat

in haar sekswinkel zal het droog zijn

en daar staat iemand met vrouw en kinderwagen

zou het een vibrator zijn

of iets voor allebei?



het regent niet meer

op de terugweg

de zon schijnt

Jimmy Cliff speelt zijn blues

de reis was niet vergeefs

thuis spint de kat

en de hond blaft

voor de postbezorger

...

alles sal reg kom.



Ik mag weer gelukkig zijn.




jan ruward 2011

vrijdag 3 juni 2011

Zomerse Afro Braziliaanse klanken voor versteende heupen...



Wanneer je mij zou vragen nou eens een echt tof Afrikaans nummer op te zetten dan kom ik 100% zeker op de proppen met het nummer ‘Ama Ayiya’ van de Gabonese zanger Pierre Akendengué.  (http://www.youtube.com/watch?v=_4EcHf6q7LU&feature=related) Typisch zo’n artiest die in kleine kring wereldberoemd is maar daar buiten een E.T als het zelfs maar om een lichte naamsbekendheid gaat. Hij werd op 25 april 1952 geboren in Aouta, Gabon,  en verscheepte zichzelf op 22 jarige leeftijd naar Frankrijk, om precies te zijn Orléans, om daar psychologie te gaan studeren. Een clevere kerel. Hij had ook serieuze oogproblemen waarvoor hij hoopte in Frankrijk tegen een remedie aan te lopen. Dat viel tegen want hij werd blind. Al toen hij jong was waren liedjes van hem te horen op de Gabonese radiostations. Dat zangtalent talent viel ook tijdens zijn verblijf in Frankrijk op en in 1967, 24 jaar oud, werd hij aangenomen op het kleine conservatorium van Mireille Hartuch. Alleen de exceptioneel getalenteerden werden hierop toegelaten.

maandag 16 mei 2011

Handleiding voor terroristen

"Een oorlog win je niet met bommen. Geen oorlog, geen revolutie. Terrorisme voldoet in het begin, maar daarna moet het volk zich roeren". Dit zou vandaag de dag, anno 2011, in menig land uitgesproken kunnen worden, met de in 2010 tot uitbarsting gekomen Arabische Lente in ons achterhoofd. Heel Noord-Afrika en het Midden-Oosten branden en bevinden zich op een kruispunt in hun historie, op zoek naar vrijheid, gerechtigheid en democratie. Toch werden bovenstaande woorden niet uitgesproken door een oppositieleider in Syrië, Libië of Egypte, maar door een onbekende Algerijn in de fascinerende oorlogsfilm La Battaglia di Algeri van Gillo Pontecorvo uit 1966. En hoewel ruim vijftig jaar oud, zijn deze woorden nog steeds actueel en wordt de film algemeen gezien als een zeer nauwgezette kijk op revoluties, guerrillatechnieken en terroristische oorlogsvoering.

woensdag 4 mei 2011

METROMANIA 2



Zijn taak is 
om //////////////////////////////////////////////////////////////  
betreffende hun gedrag en hun inwendige konstitutie.
Hem werd gezegd dat de Ondergrondse het werkterrein bij uitstek zal 
zijn voor zijn werkzaamheden. Van
avond nog wist hij dat de jonge vrouw die al enige tijd in de zaak 
snuffelde tussen werken
van Joyce, Chaucer, Eliot, , Donleavy, Lawrence, een zekere 
belangstelling moest koesteren
voor Joyce of Eliot of Donleavy of enige van hen wellicht. dat ze 
niets kocht had hem
niet verwonderd met de vanzelfsprekendheid waarmee men de bladeren 
ziet vallen van
de bomen wanneer de herfst aantreedt. desniettemin had hij moeite 
zich naar de Onder-
...
grondse te begeven op het aangegeven tijdstip. terwijl hij een 
sigaret uit zijn morsige
pakje ///// neemt bedenkt hij zich welk een wereld zich wellicht had 
geopenba
aard wanneer hij hij de jonge vrouw had benaderd; niet hardhandig of 
zachtmoedig maar
via de weg van de literatuur, de wereldliteratuur. hij zou zijn 
Maserati laten zien ....
>

Amerikaanse Sweethearts verwarmen Gent


Donderdag 7 april 2011. Ik parkeer mijn Toyota in de Gentse parkeergarage aan het Woodrow Wilson plein. Het is 19.30 en het is geweldig weer. Een prachtige lenteavond. Door het Belgische winkelende publiek haast ik mij richting zaal Vooruit. Eerst natuurlijk nog even een ossenwit frietje met een Belgische saté achterover kieperen. Zaal Vooruit ligt barbaarsculinair perfect omringd door een woud aan shoarma-/ kebabtenten en Belgische friettenten.  De reden dat ik dat pokkeneind helemaal in mijn uppie gereden was? De sweethearts van de Amerikaanse contemporaine indie-scene de Dum Dum Girls zouden optreden. Op hun debuut elpee was ik volledig verliefd en ik wilde dolgraag hun live spinsels zien. In Nederland waren de shows uitverkocht.

dinsdag 3 mei 2011

Blue Highways verrast opnieuw

Na een jaar afwezigheid was er dit jaar weer het muziekfestival Blue Highways in Utrecht. Voor de liefhebbers van alternatieve country, folk en soul. Normaliter werd het muziekgebeuren in de Vredenburg, maar dat is nu gesloopt. Daarom was het op een andere locatie: Vredenburgh Leidse Rijn, een vierkante muziekdoos op een indutrieterrein. Ondanks de weinig aantrekkelijke plek was het goed druk. Opvallend veel dikbuikige mannen van boven de vijftig. Dat dan weer wel.
Het programma van dit ‘Ultimate Americana Music Fest’ was likkebaardend goed. De bezoeker moest kiezen tussen de Grote en de Kleine Zaal (een aangebouwde tent).  Presentatie in de Grote Zaal was als vanouds in handen van Jan Donkers, op zijn gympies, en zijn collega Ruud Hermans was spreekstalmeester in de andere zaal.
Van de twaalf acts springen er een paar uit. Om te beginnen was daar Jesse Winchester, de Amerikaanse bard uit de jaren ‘70 die furore maakte met maatschappijkritische liedjes. Deze dienstweigeraar voor Vietnam vluchtte destijds naar Canada, bleef daar wonen, en is inmiddels 64 jaar. Anderhalf uur lang speelde hij solo met gitaar zijn prachtigste songs. Meer heb je niet nodig. Melodieus misschien niet altijd even sterk, maar tekstueel stuk voor stuk pareltjes. Hij sloot af met het à capella gezongen ‘You can’t stand up alone’. Rillingen en kippenvel. Zo mooi. Tussendoor maakte hij nog een gek dansje met zijn elastieken benen en kreeg het publiek helemaal plat. Onvergetelijk deze man die sinds 35 jaar niet meer in ons land heeft opgetreden.

zaterdag 30 april 2011

PAMFLEt 2


Marijke Hooghwinkel

Jane Badler terug als Diana in V

(Foto: Jesse Smith)
In de jaren ’80 hield de serie V, draaiend om de bikkelharde strijd tussen een buitenaarde invasiemacht en een Amerikaanse verzetsgroepering, miljoenen kijkers gekluisterd aan de buis. We blikken hierop terug met hoofdrolspeelster Jane Badler, die op memorabele wijze gestalte gaf aan de despotische en sardonische, maar tegelijkertijd sensuele en sexy aanvoerster van de aliens, Diana.
V: goed versus kwaadJane Badler, geboren in Brooklyn, volgde de toneelopleiding aan de Northwestern University in Evanston, Illinois. Ze werkte aan diverse theaterproducties mee en speelde behalve in V in series als One Life to Live, Falcon Crest, The Highwayman en Mission: Impossible. Ook verscheen ze in B-films als de thriller The Terror Among Us , de tienerkomedie The First Time, de horrorfilm Covenant en de actiefilm Easy Kill. In 1990 trouwde ze met een Australische zakenman en werd Australië haar nieuwe thuisland.
Het bekendst werd ze door V. De twee miniseries uit 1983 en 1984 werden een doorslaand succes. En dus kwam er een vervolg, in de vorm van een 19-delige (voortijdig beëindigde) serie, uitgezonden in 1984 en 1985. Hierin werd Diana geassisteerd door Lydia (June Chadwick), die meer dan eens haar leiderschap betwiste.

Tussen 1 uur en half 2

De vele bankjes en de ronde tafeltjes ertussen staan bewegingloos en zinvol in de openbare ruimte, die zo hoog, zo ruim is..., maar niet zo donker als een kerk. De lampen aan de muren en in de nissen trillen hun licht de ruimte in. Het glazen dak houdt de zonnestralen niet tegen. De klok wijst naar haar cijfers. De onneembare leegte tussen de muren, banken en ronde tafeltjes sust het geluid van motoren in de verte en de vogeltjes vlakbij.
Een paar mensen zitten op de bankjes. Een paar maar. Ze zijn te ver van elkaar om enige aanraking te kunnen voelen of zien. Het bewustzijn van elkaars aanwezigheid gaat niet verder dan het ervaren van elkaars minimale levensverrichting. Het contact gaat niet verder dan het elkaar laten zijn en zitten.

zondag 3 april 2011

Metromania (Jan Ruward)


wanneer jozef K. de handen in zijn vale regenjas steekt, die zijn 
vermoeide schouders bedekt, ziet hij dat
de mensen in deze omgeving anders zijn. het zijn in het duister 
bezige wezens die het geruis van
hun aanwezigheid niet kunnen verbergen. onduidelijk hoe dit verder 
moet. hij is op zoek naar
een verband dat er niet lijkt te zijn. desniettemin. de Ondergrondse 
kan dingen duidelijk maken
wat bovengronds verborgen is. de top van de ijsberg. "mijn opdracht 
is een onmogelijke opdracht",
...
denkt jozef K. in het binnenste deel van zijn hoofd; zijn leven is 
dan ook onmogelijk en daardoor
per se onnodig. desniettemin ha ha nooit overbodig. jozef K. is de 
volmaakte buitenstaander en
voelt het onwaarschijnlijke, sterker nog het onmogelijke. de 
Ondergrondse is zijn werkterrein.
iedere avond om precies twintig uur betreedt hij het perron van 
pennsylvenia avenue.
het metrokaartje is gedateerd op 22 november 1893. jozef K. is 
vijfentwintig jaar oud,
werkt als bediende in een boekhandel, bewoont een eenvoudige kamer in 
East, is andraoïde



(briefkaart in serie van vier, bewerkt vanaf een foto uit tijdschrift 
met trichlooreteen
en handgeschreven tekst in Oostindische inkt met pen)


dinsdag 29 maart 2011

Zwanenzang Bredaas Film Festival?

Beetje zielige vertoning, blijft het. Dat International Film Festival Breda. Een festival waar bar weinig bezoekers op afkomen, afgezien van de openingsfilm. Maar ja, dan zijn de zalen gevuld met genodigden. Dat telt eigenlijk niet mee. Voor de rest hetzelfde beeld als vorige jaren: slecht gevulde zalen. Het gerucht gaat dat deze derde editie wel eens tevens de laatste zou kunnen zijn.
Niet verwonderlijk. Het brave programma bestaat uit niet veel meer dan premières en voorpremières.


Still uit Catfish
Niet zelden van films die elders al te zien waren. Neem ‘Fleurs du mal’ (David Dusa), ‘22 mei’ (Koen Mortier), ‘Club Zeus’ (David Verbeek) en ‘Somewhere’ (Sofia Coppola). Deze titels draaiden al in Rotterdam, een paar maanden eerder. De nieuwste van Greg Araki, ‘Kaboom’, heeft zelfs al in Chassé Cinema gedraaid, in het GAY programma. De openingsfilm ‘In a better world’ (Susanne Bier) getuigt van weinig durf. Deze Deense film sleepte eind februari al een Oscar en een Golden Globe in de wacht.

vrijdag 25 maart 2011

Lente



Ik hoor het al een paar dagen. Iedereen heeft het erover. De lente komt.
's Avonds op mijn werk luister ik naar euforische verhalen over hoe heerlijk het toch was om in de tuin te werken vanmiddag. Ik heb geen tuin en heb heel de dag met de gordijnen dicht in bed gelegen. De keren dat ik wakker was, heb ik de zonnestralen die mijn gordijn (want het is er eerlijk gezegd maar een) niet tegen kan houden, hartgrondig vervloekt.

Vandaag is het dan zover en is de lente officieel begonnen. Voor zover ik weet tenminste. Er schijnt een verschil te zijn tussen de start van de astronomische  lente en de dag die iedereen aanhoudt als het begin van de lente; vandaag dus, 21 maart. Het zal me een zorg wezen. Voor mij is de lente vorige week woensdag officieel begonnen. De eerste dag van het jaar namelijk waarop ik wakker werd van een vogel die in mijn vensterbank luidkeels zat te kwetteren, in de hoop een wijfje aan de haak te slaan.

vrijdag 11 maart 2011

Een kunstenaar


kannie schelen wat zij aan de overkant denken
ik maak die levensgrote dropmodellen toch
en ik daag iedereen uit er een poos alleen mee te zijn
de eeuwige ruis van de straat achter de ramen
en te proberen er niet aan te likken   of

binnen te komen met een benauwde lach
er de hele tijd schuins naar te kijken
de neus voortdurend die kant uit te steken om er
als ik je even mijn rug toekeer
bliksemsnel je tong overheen te halen   of

openlijk aan een oor te sabbelen hoewel ik
nadrukkelijk verbiedt er aan te zitten en dat
afdoen met een of andere lullige grap
waarin je je gedrag rechtvaardigt omdat ik
dan maar iets anders had moeten maken   of

tijdens mijn vakantie passend op mijn huis
het atelier binnen te dringen en je volledig
te buiten te gaan aan alle rondingen
de zoute smaak van een dropvulva te proeven
dronken te worden van zoete opwinding   of

de autoriteiten te verwittigen dat er hier
onoirbare dingen gebeuren en met een agent
binnen te komen zetten om zogenaamd
de goede zeden te bewaken en ondertussen
als ik in de boeien geslagen ben
haar glanzende zwarte kont te likken

Roland van den Bergh

woensdag 9 maart 2011

Reünie Undertones in Breda

Dik dertig jaar geleden speelde mijn muziekwereld zich af rondom een miniem middengolf transistorradiootje. Daarop luisterde ik naar radio Luxemburg en de BBC. De allernieuwste punkige platen werden daar gedraaid. Van die Radio Luxemburg deejay ben ik inmiddels de naam kwijt maar de BBC platenboer heette John Peel en die is legendarisch. Ondanks allerlei kosmische stormen, aard- en maan straling en the occasional overvliegende Boeing 747 was dit frequentiegerommel een vast terugkerend ritueel. Ik kan me herinneren dat ik bij John Peel voor het eerst ‘Teenage kicks’ hoorde. John kondigde het nummer aan met een snik in zijn stem. Alsof hij het zelf niet kon geloven. De band heette the Undertones en ze kwamen uit de tweede stad van Noord-Ierland of Ulster, Derry. Daar was het toen een grote klerenzooi omdat de katholieken en de protestanten elkaar het ‘licht’ in de ogen niet gunden. De vrolijke en levenslustige kracht van dit nummer was een bijna kosmische ervaring.

Nepmaanlanding

Het is vreemd, gezien het aantal problemen dat zich voordeed bij proefvluchten, dat alle zeven reizen naar de maan vrijwel vlekkeloos zijn verlopen. Bij de proefvluchten waren er brandstoflekkages, startraketstoringen, plotselinge hevige trillingen, motoren waren afgeslagen, vaartuigen waren uit hun koers geraakt, belangrijke computerstoringen, herhaaldelijke fouten in sturings- en controlesystemen, het klimaatbeheersingssysteem, onverklaarbare plotselinge toenames van omloopsnelheden, communicatiestoringen, en banale dingen zoals verlies van gegevens.Apollo 11-bemanningslid Michael Collins schrijft dat Apollo 8 bijvoorbeeld 5.600.000 onderdelen had en anderhalf miljoen systemen, subsystemen en assemblages. Zelfs als men ervan zou uitgaan dat alles voor 99,9% betrouwbaar zou functioneren, zouden er 5600 defecten optreden.

vrijdag 25 februari 2011

Slow movies in Rotterdam



De 40e editie van het Rotterdams Filmfestival is achter de rug. Het is altijd een avontuur om een eigen programma samen te stellen uit de ruim 600 titels. Dan zit er wel eens een tussen die je beter had kunnen overslaan, maar er kunnen ook onverwachte juweeltjes tussen zitten. Leukste zijn films die alleen op het festival draaien en die je daarna nooit meer ziet. Met een beetje geluk worden ze op DVD gezet.

woensdag 23 februari 2011

Beklemmend portret van groeiende waanzin



Beklemmend portret van groeiende waanzin
Opeens was hij daar dan toch: de DVD van Lodge Kerrigan’s kleine meesterwerkje Clean, Shaven. Jarenlang moeilijk verkrijgbaar geweest, maar sinds een paar jaar kan elke filmliefhebber nu ook in onze contreien kennis maken met dit geweldige, indrukwekkende portret van een geesteszieke man die gedoemd is om te falen in al zijn pogingen om toch iets van zijn leven te maken.
Clean, Shaven heeft reeds sinds 1993, het jaar waarin Kerrigan de film maakte, een soort faam verworven bij een beperkte groep filmcritici en cultfilmliefhebbers, vooral dankzij de extreem compromisloze wijze waarop Kerrigan ons kennis liet maken met de wereld van een schizofrene man die de wereld vol angst en beven tegemoet treedt. Lodge Kerrigan’s latere films Keane en Claire Dolan deed menig liefhebber nog meer smachten naar dit relatief kleine, maar bijzondere werkje wat je niet zo snel zult vergeten als je het gezien hebt.

In de ban van Video Nasties

Afgelopen november waren de Britse regisseur Jake West (Razor Blade Smile, Evil Aliens, Doghouse) en producent Marc Morris te gast op het 3e Razor Reel Fantastic Film Festival in Brugge voor de vertoning van de documentaire Video Nasties – Censorship, Moral Panic and Videotapes. Na afloop spraken we hen.
In de documentaire wordt op soms onthutsende wijze duidelijk gemaakt, hoe vooral in de jaren ’80 de British Board of Film Classification (BBFC), de Britse filmkeuring, talloze films verknipte of verbood met geweld, seks, rijkelijk vloeiend bloed en/of zichtbaar drugsgebruik. Zulke rolprenten zijn te boek komen te staan als video nasties.

dinsdag 22 februari 2011

Lucas, Arnold en Angela

Angela was weg. Ze had haar eigen zeventig jarig verleden en het nog oudere verleden van haar moeder en grootmoeder laten meezeulen door dikbuikige verhuiskerels met een vermoeide gang van tig jaren sjouwen en een vrolijke blik. Goeie gasten die de lol haalden uit een sigaret, koffie, friet, bier, zoonlief en andermans spullen. Maar Angela zocht geen man. Haar vriend had ze verloren en een man uit het verleden had ze verbannen. Seks was ze vergeten. Hier kon ze naar de dood gaan groeien en haar verleden in haar fantasie laten voortleven. Toen de verhuiswagen uitgezwaaid was, was het stil in de straat. Een geel autootje was de enige kleur. Vermoeid als een jonge vrouw na een dag hard werken ging ze door haar nieuwe huis naar de tuin. Die was diep, ingetoomd en gezond.

donderdag 17 februari 2011

De lege radio

Hij zit nu vast in Kiel
alles is er
twintig parapluies
tienduizend elpees
glas in lood ramen
ik krijg zelfs Rembrandt olieverftubes
tien radio's en videobanden met Sarah Young Sex
het einde komt in zicht
Gerard Reve had dit kunnen bedenken.
...
Hij zegt:
zweer op het graf van je Moeder!
die lege radio is van jou.
en ik doe het.
Jan Ruward

dinsdag 8 februari 2011

Net als in de film

Technologie veroorzaakt problemen, maar biedt ook vaak oplossingen. Neem internet. Erg handig, maar ook inzetbaar als wapen. Meest recentelijk natuurlijk Wiki Leaks. Het wachten is op een film over gangmaker Julian Assange en zijn speeltje dat de wereld op zijn kop zette. Maar het begon al eerder. Zo speelt The net (1995) handig in op het verdwijnen van de privacy door misbruik van gekoppelde gegevens. Programmeur Sandra Bullock komt op het spoor van een aantal cyberterroristen. Deze lui veranderen in alle databases haar identiteit in die van een door de politie gezochte prostituée en moet op de vlucht slaan. De kijker wordt uitgenodigd na te denken over identiteit. Wat stelt die nog voor als die met één druk op de computerknop is te veranderen?