‘Teenage kicks’ (http://www.youtube.com/watch?v=wGu2lu5XWE8) wordt door velen gezien als het beste teenage love rock nummer aller tijden. Het feit dat het niet te vinden is in de top 2000 zegt zo niet alles dan toch heel veel. Enfin, een hele trits klassiekers volgden en toen de zanger, met de typische maar retezuivere stem, meneer Feargal Sharkey ergens in 1983 er allemaal geen zin meer in had viel het doek voor deze unieke band. De broertjes John en Damian O'Neill, beiden op gitaar, hadden alle muziek en teksten geschreven, geniaal. Feargal was de uitvoerder en wat voor één. Hij bracht het nog tot kortstondige wereldsterrenstatus met zijn ‘A good heart (these days is heart to find)’, trouwens een cover van Lone Justice, ergens halverwege de jaren tachtig om daarna voorgoed in de vergetelheid te verdwijnen. De rest van de band werd ‘That Petrol Emotion’ en ze traden zelfs nog een keer op in de oude Para aan het Van Coothplein voor anderhalve paardenkop… dan weet je het wel. En toen was het ineens meer dan dertig jaar later om precies te zijn 2011. Je wordt samen met een heel goede vriend 50 en wilt samen een tof feest geven en wat doe je dan??? Je viert precies die ‘Teenage kicks’ waar de Undertones het in je jeugd al over hadden. We besloten om de Undertones, die inmiddels met Paul Loone als zanger weer met veel succes wereldwijd optraden, naar Breda te halen. Het recept om zoiets voor elkaar te krijgen is veel branie en niet op een paar duiten kijken. Een aantal mailtjes op de Myspace site van the Undertones was voldoende om een reactie te krijgen van hun in Berlijn wonende manager Barry. ‘Of wij gek waren om te kunnen denken dat the Undertones op een feestje zouden spelen’. Duidelijke taal maar als gezegd moet je niet op een paar duiten kijken en heeft iedereen, zelfs deze Ierse band, zijn prijs. The Undertones beloofden te gaan komen. Ze wilden eerst nog kijken of ze een aantal andere optredens konden plannen om de trip rendabel te maken. Inmiddels hadden we geïnformeerd bij de Bredase poptempel de Mezz naar de mogelijkheden. Daar stond natuurlijk een goed PA sound-sytem en waren alle voorwaarden aanwezig voor een geweldig feest. Na een paar korte vergaderingen was met hen het plaatje rond en toen ook de Undertones een datum in Februari (de 18e, een vrijdag) doorgaven kon het feest beginnen. Ik zal jullie niet lastig vallen met de details van alle voorbereiding. ’s Middags, dus die 18e februari, stond een kleine Bredase delegatie op Schiphol om de Ieren op te wachten. Een groep hele vriendelijke en rustige late veertigers reisden deels met auto en deels met trein naar Breda. De bassist Michael Bradley informeerde nog naar onze geestelijke gesteldheid omdat hij ervan overtuigd was dat de twee jarige Joppen totaal geschift waren. In Breda aangekomen bleek dat de heren toch wel nogal wat noten op hun zang hadden. We zullen geen namen noemen maar het Hotel dat we hadden geboekt aan het van Coothplein werd afgekeurd en Barry, de manager, zei dat ze eigenlijk meteen naar Derry terug zouden moeten keren maar omdat wij zulke aardige gozers waren zouden ze toch blijven. Pfoei. Een groot deel van de band checkte opnieuw in in een driesterren hotel aan de Grote Markt. Het mocht wat duiten kosten maar langzamerhand werd het toch echt wel een aardig bedrag. Die avond kwam er een band in Breda het podium op, rond een uur of twaalf ’s nachts, die verantwoordelijk was voor een hele trits klassiekers en die werden één voor één retestrak vanaf het podium de kolkende menigte in gekieperd. Wat een optreden… Wat een avond. Onvergetelijk. Als ik dit stukje op een stuk papier zou schrijven zou op dit moment door mijn tranen van ontroering over zoveel schoonheid het inkt uitlopen en de tekst onleesbaar worden. In de toegift kwam er een prachtige meerstemmige opgepunkte versie van the Velvet Underground’s ‘We’re gonna have a real good time together’ langs die voor kippenvel zorgde en het enthousiasme tot het kookpunt deed stijgen. En ineens was het weer voorbij. Een aantal Undertones waagden zich nog in de Mezz zaal om wat te socialiseren met overenthousiaste en ook wel door alcohol opdringerige aanwezigen, ik noem wederom geen namen maar één is van het vrouwelijke geslacht en schrijft ook voor de CFK…. En toen waren ze weg en was het voorbij…. De dansvloer was nog gevuld tot een uur of 3.00 en dat was dat… Het gevoel iets heel speciaals te hebben meegemaakt blijft me al dagen achtervolgen. Ik krijg de liedjes niet uit mijn hoofd… Ik ben officieel verslaafd… Ze beloofden snel terug te komen. Ik zal er weer staan! http://www.youtube.com/watch?v=PbBusR2fKO0
Marthy Coumans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten