Zwanenzang Bredaas Film Festival?

Beetje zielige vertoning, blijft het. Dat International Film Festival Breda. Een festival waar bar weinig bezoekers op afkomen, afgezien van de openingsfilm. Maar ja, dan zijn de zalen gevuld met genodigden. Dat telt eigenlijk niet mee. Voor de rest hetzelfde beeld als vorige jaren: slecht gevulde zalen. Het gerucht gaat dat deze derde editie wel eens tevens de laatste zou kunnen zijn.
Niet verwonderlijk. Het brave programma bestaat uit niet veel meer dan premières en voorpremières.

Still uit Catfish
Niet zelden van films die elders al te zien waren. Neem ‘Fleurs du mal’ (David Dusa), ‘22 mei’ (Koen Mortier), ‘Club Zeus’ (David Verbeek) en ‘Somewhere’ (Sofia Coppola). Deze titels draaiden al in Rotterdam, een paar maanden eerder. De nieuwste van Greg Araki, ‘Kaboom’, heeft zelfs al in Chassé Cinema gedraaid, in het GAY programma. De openingsfilm ‘In a better world’ (Susanne Bier) getuigt van weinig durf. Deze Deense film sleepte eind februari al een Oscar en een Golden Globe in de wacht.

Lente

Ik hoor het al een paar dagen. Iedereen heeft het erover. De lente komt.
's Avonds op mijn werk luister ik naar euforische verhalen over hoe heerlijk het toch was om in de tuin te werken vanmiddag. Ik heb geen tuin en heb heel de dag met de gordijnen dicht in bed gelegen. De keren dat ik wakker was, heb ik de zonnestralen die mijn gordijn (want het is er eerlijk gezegd maar een) niet tegen kan houden, hartgrondig vervloekt.

Vandaag is het dan zover en is de lente officieel begonnen. Voor zover ik weet tenminste. Er schijnt een verschil te zijn tussen de start van de astronomische  lente en de dag die iedereen aanhoudt als het begin van de lente; vandaag dus, 21 maart. Het zal me een zorg wezen. Voor mij is de lente vorige week woensdag officieel begonnen. De eerste dag van het jaar namelijk waarop ik wakker werd van een vogel die in mijn vensterbank luidkeels zat te kwetteren, in de hoop een wijfje aan de haak te slaan.

Een kunstenaar

kannie schelen wat zij aan de overkant denken
ik maak die levensgrote dropmodellen toch
en ik daag iedereen uit er een poos alleen mee te zijn
de eeuwige ruis van de straat achter de ramen
en te proberen er niet aan te likken   of

binnen te komen met een benauwde lach
er de hele tijd schuins naar te kijken
de neus voortdurend die kant uit te steken om er
als ik je even mijn rug toekeer
bliksemsnel je tong overheen te halen   of

openlijk aan een oor te sabbelen hoewel ik
nadrukkelijk verbiedt er aan te zitten en dat
afdoen met een of andere lullige grap
waarin je je gedrag rechtvaardigt omdat ik
dan maar iets anders had moeten maken   of

tijdens mijn vakantie passend op mijn huis
het atelier binnen te dringen en je volledig
te buiten te gaan aan alle rondingen
de zoute smaak van een dropvulva te proeven
dronken te worden van zoete opwinding   of

de autoriteiten te verwittigen dat er hier
onoirbare dingen gebeuren en met een agent
binnen te komen zetten om zogenaamd
de goede zeden te bewaken en ondertussen
als ik in de boeien geslagen ben
haar glanzende zwarte kont te likken

Roland van den Bergh

Reünie Undertones in Breda

Dik dertig jaar geleden speelde mijn muziekwereld zich af rondom een miniem middengolf transistorradiootje. Daarop luisterde ik naar radio Luxemburg en de BBC. De allernieuwste punkige platen werden daar gedraaid. Van die Radio Luxemburg deejay ben ik inmiddels de naam kwijt maar de BBC platenboer heette John Peel en die is legendarisch. Ondanks allerlei kosmische stormen, aard- en maan straling en the occasional overvliegende Boeing 747 was dit frequentiegerommel een vast terugkerend ritueel. Ik kan me herinneren dat ik bij John Peel voor het eerst ‘Teenage kicks’ hoorde. John kondigde het nummer aan met een snik in zijn stem. Alsof hij het zelf niet kon geloven. De band heette the Undertones en ze kwamen uit de tweede stad van Noord-Ierland of Ulster, Derry. Daar was het toen een grote klerenzooi omdat de katholieken en de protestanten elkaar het ‘licht’ in de ogen niet gunden. De vrolijke en levenslustige kracht van dit nummer was een bijna kosmische ervaring.

Nepmaanlanding

Het is vreemd, gezien het aantal problemen dat zich voordeed bij proefvluchten, dat alle zeven reizen naar de maan vrijwel vlekkeloos zijn verlopen. Bij de proefvluchten waren er brandstoflekkages, startraketstoringen, plotselinge hevige trillingen, motoren waren afgeslagen, vaartuigen waren uit hun koers geraakt, belangrijke computerstoringen, herhaaldelijke fouten in sturings- en controlesystemen, het klimaatbeheersingssysteem, onverklaarbare plotselinge toenames van omloopsnelheden, communicatiestoringen, en banale dingen zoals verlies van gegevens.Apollo 11-bemanningslid Michael Collins schrijft dat Apollo 8 bijvoorbeeld 5.600.000 onderdelen had en anderhalf miljoen systemen, subsystemen en assemblages. Zelfs als men ervan zou uitgaan dat alles voor 99,9% betrouwbaar zou functioneren, zouden er 5600 defecten optreden.