zaterdag 30 april 2011

PAMFLEt 2


Marijke Hooghwinkel

Jane Badler terug als Diana in V

(Foto: Jesse Smith)
In de jaren ’80 hield de serie V, draaiend om de bikkelharde strijd tussen een buitenaarde invasiemacht en een Amerikaanse verzetsgroepering, miljoenen kijkers gekluisterd aan de buis. We blikken hierop terug met hoofdrolspeelster Jane Badler, die op memorabele wijze gestalte gaf aan de despotische en sardonische, maar tegelijkertijd sensuele en sexy aanvoerster van de aliens, Diana.
V: goed versus kwaadJane Badler, geboren in Brooklyn, volgde de toneelopleiding aan de Northwestern University in Evanston, Illinois. Ze werkte aan diverse theaterproducties mee en speelde behalve in V in series als One Life to Live, Falcon Crest, The Highwayman en Mission: Impossible. Ook verscheen ze in B-films als de thriller The Terror Among Us , de tienerkomedie The First Time, de horrorfilm Covenant en de actiefilm Easy Kill. In 1990 trouwde ze met een Australische zakenman en werd Australië haar nieuwe thuisland.
Het bekendst werd ze door V. De twee miniseries uit 1983 en 1984 werden een doorslaand succes. En dus kwam er een vervolg, in de vorm van een 19-delige (voortijdig beëindigde) serie, uitgezonden in 1984 en 1985. Hierin werd Diana geassisteerd door Lydia (June Chadwick), die meer dan eens haar leiderschap betwiste.

Tussen 1 uur en half 2

De vele bankjes en de ronde tafeltjes ertussen staan bewegingloos en zinvol in de openbare ruimte, die zo hoog, zo ruim is..., maar niet zo donker als een kerk. De lampen aan de muren en in de nissen trillen hun licht de ruimte in. Het glazen dak houdt de zonnestralen niet tegen. De klok wijst naar haar cijfers. De onneembare leegte tussen de muren, banken en ronde tafeltjes sust het geluid van motoren in de verte en de vogeltjes vlakbij.
Een paar mensen zitten op de bankjes. Een paar maar. Ze zijn te ver van elkaar om enige aanraking te kunnen voelen of zien. Het bewustzijn van elkaars aanwezigheid gaat niet verder dan het ervaren van elkaars minimale levensverrichting. Het contact gaat niet verder dan het elkaar laten zijn en zitten.

zondag 3 april 2011

Metromania (Jan Ruward)


wanneer jozef K. de handen in zijn vale regenjas steekt, die zijn 
vermoeide schouders bedekt, ziet hij dat
de mensen in deze omgeving anders zijn. het zijn in het duister 
bezige wezens die het geruis van
hun aanwezigheid niet kunnen verbergen. onduidelijk hoe dit verder 
moet. hij is op zoek naar
een verband dat er niet lijkt te zijn. desniettemin. de Ondergrondse 
kan dingen duidelijk maken
wat bovengronds verborgen is. de top van de ijsberg. "mijn opdracht 
is een onmogelijke opdracht",
...
denkt jozef K. in het binnenste deel van zijn hoofd; zijn leven is 
dan ook onmogelijk en daardoor
per se onnodig. desniettemin ha ha nooit overbodig. jozef K. is de 
volmaakte buitenstaander en
voelt het onwaarschijnlijke, sterker nog het onmogelijke. de 
Ondergrondse is zijn werkterrein.
iedere avond om precies twintig uur betreedt hij het perron van 
pennsylvenia avenue.
het metrokaartje is gedateerd op 22 november 1893. jozef K. is 
vijfentwintig jaar oud,
werkt als bediende in een boekhandel, bewoont een eenvoudige kamer in 
East, is andraoïde



(briefkaart in serie van vier, bewerkt vanaf een foto uit tijdschrift 
met trichlooreteen
en handgeschreven tekst in Oostindische inkt met pen)