Het programma van dit ‘Ultimate Americana Music Fest’ was likkebaardend goed. De bezoeker moest kiezen tussen de Grote en de Kleine Zaal (een aangebouwde tent). Presentatie in de Grote Zaal was als vanouds in handen van Jan Donkers, op zijn gympies, en zijn collega Ruud Hermans was spreekstalmeester in de andere zaal.
Van de twaalf acts springen er een paar uit. Om te beginnen was daar Jesse Winchester, de Amerikaanse bard uit de jaren ‘70 die furore maakte met maatschappijkritische liedjes. Deze dienstweigeraar voor Vietnam vluchtte destijds naar Canada, bleef daar wonen, en is inmiddels 64 jaar. Anderhalf uur lang speelde hij solo met gitaar zijn prachtigste songs. Meer heb je niet nodig. Melodieus misschien niet altijd even sterk, maar tekstueel stuk voor stuk pareltjes. Hij sloot af met het à capella gezongen ‘You can’t stand up alone’. Rillingen en kippenvel. Zo mooi. Tussendoor maakte hij nog een gek dansje met zijn elastieken benen en kreeg het publiek helemaal plat. Onvergetelijk deze man die sinds 35 jaar niet meer in ons land heeft opgetreden.
Ander hoogtepunt was Frazey Ford & band. Frazey is zangeres van The Be Good Tanyas, een groep bestaande uit drie jonge meiden, die niet vies zijn van een scheutje soul. Blijkbaar heeft ze nog tijd over voor haar eigen project. De Be Good Tanyas blijven overigens gewoon bestaan, zo werd ons verzekerd. In haar band zit ook Trish Klein op banjo, die we weer kennen als bandlid van Po’Girl, een andere meidenband uit Canada. De muziek van Frazey Ford heeft veel weg van deze laatste band, die een ontdekking was voor mij op een vorig Blue Highways festival, een paar jaar terug alweer in het oude Vredenburg. Ford heeft een schitterende soulstem, met een triller die door merg en been gaat. Zij bracht eigen werk, maar ook van Bob Dylan en Otis Redding. Hou haar in de gaten.
Juistin Rutledge is een singer songwriter die droevige liedjes maakt. Zijn grappige opmerkingen tussen de nummers door staan haaks op de melancholische liedteksten over onbereikbare liefdes. Hij weet het publiek te boeien en opvallend stil te houden met zijn breekbare liedjes. Evenals Iain Matthews, bekend van Fairport Convention en vooral van Matthews Southern Comfort, die al jaren in Nederland woont en in Utrecht optrad met een nieuw trio.
Veel mensen kwamen er voor Jimmy Lafave. De zaal zat vol. Een countryrocker met een stem die schijnbaar veel vrouwenharten doet smelten. Maar ik vond hem te gladjes, evenals zijn voorspelbare muziek. Zijn band werd overstemd door geluid uit de kleine zaal. Nieuwsgierig togen we daarheen. Op het podium stonden vijf jongemannen met gitaar, en achterin een drummer. Het was Israel Nash Gripka & the Fieros. Geen makkelijke naam om te onthouden, geef ik toe, toch maar doen. Deze belofte uit New York swingde de pan uit. Een vol indiegeluid met al die gitaren, waaronder een elektrische mandoline. Frontman Israel Nash, formaat Jerommeke, heeft net zijn tweede album uit: ‘Barn doors en Concrete floors’, opgenomen in een schuur, ergens in de Catskill Mountains van Texas. De begeleidingsband op dit album tourt met deze reus mee. Fanatieke twintigers die weten wat muziek is. Zelfs Jan Donkers kwam even vanuit ‘zijn’ grote zaal naar de kleine zaal poolshoogte nemen. Misschien een nieuwe ontdekking die door hem wordt gelanceerd, net als eertijds Slobberbone. Wie zei daar dat Americana alleen iets is voor mannen van middelbare leeftijd?
Peter de Jaeger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten