Donderdag 7 april 2011. Ik parkeer mijn Toyota in de Gentse parkeergarage aan het Woodrow Wilson plein. Het is 19.30 en het is geweldig weer. Een prachtige lenteavond. Door het Belgische winkelende publiek haast ik mij richting zaal Vooruit. Eerst natuurlijk nog even een ossenwit frietje met een Belgische saté achterover kieperen. Zaal Vooruit ligt barbaarsculinair perfect omringd door een woud aan shoarma-/ kebabtenten en Belgische friettenten. De reden dat ik dat pokkeneind helemaal in mijn uppie gereden was? De sweethearts van de Amerikaanse contemporaine indie-scene de Dum Dum Girls zouden optreden. Op hun debuut elpee was ik volledig verliefd en ik wilde dolgraag hun live spinsels zien. In Nederland waren de shows uitverkocht.
Natuurlijk was ik veel te vroeg. Ik had van tevoren gebeld hoe laat het optreden zou beginnen en de Belgische telefoniste had mij verzekerd dat dat om 20.00 uur was. Het bleek natuurlijk het moment te zijn dat de deuren open gegooid werden. Als 1 van de eersten kwam ik de hal inlopen en zag, waarschijnlijk instinctief, direct een tafel met platen en CD’s waaraan een man van een jaar of zestig zat. Te veel verleiding mensen. Een onderdeel van een seconde later was ik trotse bezitter van een nieuwe maxi- singel van de Amerikaanse lieverds. De man vertelde mij dat zijn dochter de zangeres was. Heel leuk. Op de hoes van de debuut lp getiteld ‘I will be’ staat een foto van de moeder van deze zangeres. Ik vroeg de Amerikaan dus of dat zijn echtgenote was op de hoes. Hij keek me even verdrietig aan en zei toen dat ze een half jaar geleden gestorven was. Kortstondig verdriet werd in zijn gelaatsuitdrukking afgewisseld met een plotselinge warme gloed. “Sweet of her eigh… To put her on the sleeve?” (Op de LP-hoes staat ‘Lovingly dedicated to my mother’. Ik had het kunnen weten). Met wat trillende knieën liep ik de zaal binnen. En het optreden moest nog beginnen. Als je alleen rijdt ben je zowel Bob als consument, een heel vervelende situatie. Aangezien het een uur duurt voordat een glas bier uit je systeem is verdwenen had ik, volgens geniale berekening, recht op een drietal pilsjes. Het saaie Belgische voorprogramma hielp ook niet mee. Uiteindelijk om een uur of tien doken de Domme Domme Meisjes op. Net zoals hun muziek een rare mix van 40-jaar popmuziek is, zeg maar de Shangri-las gemengd met Phil Spector, de Ramones, the Jezus and Mary Chain en heel typische hedendaagse shitgazer productie (ofwel extreem kutgeluid dat op de 1 of andere manier toch tof klinkt) zo zagen de dames er ook uiterlijk uit als een rare mix van die 60s meidengroepen gemengd met het uiterlijk van meidenpunkgroepen als de Slits of Malaria en dan toch weer modern. Zwarte lippenstift, schuin Cleopatra haar en een geplunderde klerenkast van ouders en grootouders maar dan wel met de naaimachine paraat om er een eigen draai aan te geven. Het heeft altijd wel wat om een meidengroep te zien. Zelden echt stoer hoe erg ze ook springen en krijsen. De Dum Dum Girls waren eerder verstild en geconcentreerd. Door een muur van lawaai was vaaglijk de zangeres te horen afgewisseld met prachtige vierstemmige zang waardoor er een magische sfeer ontstond. In ieder geval bij mij. Op het leadgitaar zaten zo veel effecten dat tussen de nummers door alles en iedereen gezellig stond mee te resoneren. De tonen die gitariste Jules uit haar instrument haalde gaan in hun uppie volledig over de top maar in de muziek zijn het prachtig gecomponeerde melodielijnen. De Gentse zaal was half gevuld en toch zei zangeres, componiste Dee Dee dat ze dankbaar was dat er zo veel mensen gekomen waren. Mijn algehele oordeel achteraf is dat ik een uur lang in een duistere sprookjeswereld gezogen was vol warmte en intense schoonheid. Onvergetelijk. Dee Dee had de debuut LP met wat vrienden in California opgenomen in 2009. Het fantastische Amerikaanse label Hozac, later meer daarover, zag wel wat in de CD-r die ze opgestuurd had. Ongelooflijk genoeg bleek Richard Gotherer, een Amerikaanse rockpionier die ooit ‘My boyfriend’s back’ schreef, in de Strangeloves zat maar ook Blondie produceerde heel bereidwillig om de rudimentaire opnames onder handen te nemen. Het geluid van de LP, inmiddels ook uit op Geffen, is uniek en van een onaardse schoonheid maar technisch gezien voor de audiofielen waarschijnlijk te grof. Check de links uit!
Marthy Coumans
Natuurlijk was ik veel te vroeg. Ik had van tevoren gebeld hoe laat het optreden zou beginnen en de Belgische telefoniste had mij verzekerd dat dat om 20.00 uur was. Het bleek natuurlijk het moment te zijn dat de deuren open gegooid werden. Als 1 van de eersten kwam ik de hal inlopen en zag, waarschijnlijk instinctief, direct een tafel met platen en CD’s waaraan een man van een jaar of zestig zat. Te veel verleiding mensen. Een onderdeel van een seconde later was ik trotse bezitter van een nieuwe maxi- singel van de Amerikaanse lieverds. De man vertelde mij dat zijn dochter de zangeres was. Heel leuk. Op de hoes van de debuut lp getiteld ‘I will be’ staat een foto van de moeder van deze zangeres. Ik vroeg de Amerikaan dus of dat zijn echtgenote was op de hoes. Hij keek me even verdrietig aan en zei toen dat ze een half jaar geleden gestorven was. Kortstondig verdriet werd in zijn gelaatsuitdrukking afgewisseld met een plotselinge warme gloed. “Sweet of her eigh… To put her on the sleeve?” (Op de LP-hoes staat ‘Lovingly dedicated to my mother’. Ik had het kunnen weten). Met wat trillende knieën liep ik de zaal binnen. En het optreden moest nog beginnen. Als je alleen rijdt ben je zowel Bob als consument, een heel vervelende situatie. Aangezien het een uur duurt voordat een glas bier uit je systeem is verdwenen had ik, volgens geniale berekening, recht op een drietal pilsjes. Het saaie Belgische voorprogramma hielp ook niet mee. Uiteindelijk om een uur of tien doken de Domme Domme Meisjes op. Net zoals hun muziek een rare mix van 40-jaar popmuziek is, zeg maar de Shangri-las gemengd met Phil Spector, de Ramones, the Jezus and Mary Chain en heel typische hedendaagse shitgazer productie (ofwel extreem kutgeluid dat op de 1 of andere manier toch tof klinkt) zo zagen de dames er ook uiterlijk uit als een rare mix van die 60s meidengroepen gemengd met het uiterlijk van meidenpunkgroepen als de Slits of Malaria en dan toch weer modern. Zwarte lippenstift, schuin Cleopatra haar en een geplunderde klerenkast van ouders en grootouders maar dan wel met de naaimachine paraat om er een eigen draai aan te geven. Het heeft altijd wel wat om een meidengroep te zien. Zelden echt stoer hoe erg ze ook springen en krijsen. De Dum Dum Girls waren eerder verstild en geconcentreerd. Door een muur van lawaai was vaaglijk de zangeres te horen afgewisseld met prachtige vierstemmige zang waardoor er een magische sfeer ontstond. In ieder geval bij mij. Op het leadgitaar zaten zo veel effecten dat tussen de nummers door alles en iedereen gezellig stond mee te resoneren. De tonen die gitariste Jules uit haar instrument haalde gaan in hun uppie volledig over de top maar in de muziek zijn het prachtig gecomponeerde melodielijnen. De Gentse zaal was half gevuld en toch zei zangeres, componiste Dee Dee dat ze dankbaar was dat er zo veel mensen gekomen waren. Mijn algehele oordeel achteraf is dat ik een uur lang in een duistere sprookjeswereld gezogen was vol warmte en intense schoonheid. Onvergetelijk. Dee Dee had de debuut LP met wat vrienden in California opgenomen in 2009. Het fantastische Amerikaanse label Hozac, later meer daarover, zag wel wat in de CD-r die ze opgestuurd had. Ongelooflijk genoeg bleek Richard Gotherer, een Amerikaanse rockpionier die ooit ‘My boyfriend’s back’ schreef, in de Strangeloves zat maar ook Blondie produceerde heel bereidwillig om de rudimentaire opnames onder handen te nemen. Het geluid van de LP, inmiddels ook uit op Geffen, is uniek en van een onaardse schoonheid maar technisch gezien voor de audiofielen waarschijnlijk te grof. Check de links uit!
Marthy Coumans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten