En dan het programma, want daar kwamen we voor natuurlijk. De eerste dag was ik er niet, maar die dag traden onder meer op Kate Nash en KT Tunstall. De slotact was Bryan Ferry, de voorman van Roxy Music. De zaterdag en zondag was ik wel van de partij. Zonnetje scheen en genieten maar van Keziah Jones, een straatartiest die in Parijs is ontdekt en nu de wereld rond toert. De man speelt gitaar zoals een drummer drumt: hij slaat op de snaren. Dat geeft een swingend funky geluid. Na de Cold War Kids, die speelden zoals het moet, was het de beurt aan Janelle Monaie. Hou die naam in de gaten. Een jongedame die Prince graag had ontdekt en zeker niet zou misstaan in zijn stal. Een dag eerder had deze gekuifde vrouw, drie turven hoog, opgetreden op het North Sea Jazz Festival en lovende recensies gekregen. Die waren inderdaad terecht. Er werd een zeer gelikte show neergezet met blazers, dansers en strijkers. Ieder in zwart wit gestoken. Ondanks dat ik geen fan van het muziekgenre (r&b) ben was het geheel zeer indrukwekkend. Zelfs een cover van Jackson 5 deed me rillen. En dat was niet van de kou. Triggerfinger was op zijn best, volgends insiders een herhaling van het memorabele optreden in Werchter. Dit driemanschap maakt een geluid waar je u tegen zegt. Twee moeders van de heren waren aanwezig en zij kregen een eerbetoon met een speciaal nummer. Naast moederliefde gaan de songs vooral over gewone liefde. De teksten zijn hier en daar nogal verkapt vunzig en de broeierig, opzwepende presentatie van gitarist Ruben Block deed daar nog een schepje bovenop. De oordopjes kwamen hier goed van pas. Een paar decibel minder zou wel mogen. We lieten rocker Lyle Lovett, Hooverphonic en Lamb voor wat het was en togen huiswaarts.
De andere dag net op tijd terug voor Junip. Een band rond José Gonzalez, een zanger die een paar jaar terug bekend werd met een liedje onder een TV reclame van Sony (met al die gekleurde ballen die uit de lucht vallen). Het lieflijke van die song is niet representatief voor zijn werk met de groep. Dat is veel meer experimenteel. Lang uitgesponnen nummers die naar een climax toewerken. Erg goed.
Toen was het tijd voor Staff Benda Billi, een groep Congolese muzikanten die allen gewond zijn geraakt in de burgeroorlog. Ze zitten in een rolstoel of lopen op krukken, maar maken muziek, op eigen gemaakte instrumenten, om je vingers bij af te likken. Het speelplezier spat eraf. Schitterend.
Joan as police woman vond het maar lastig om na dit spetterend optreden te staan. Niettemin, deed deze Amerikaanse singer songwriter het verbluffend goed. Verleidend en weemoedig stond ze haar mannetje (sorry dames). Een grapjas in het publiek hield een bord op met de tekst ‘I’m guilty, please arrest me’. Ze reageerde daarop door te zeggen dat ze het verleidelijk vond, maar toch maar niet zou doen. Het zou de rest van het publiek jaloers maken. En zo is het maar net. Zij speelt voor de hele troep haar soulnummers met een vleugje punk. Dan weer op de piano en dan weer zichzelf begeleidend op elektrische gitaar. Troostrijke liedjes.
Gentleman and the evolution sloeg ik over. Reggae is niet mijn kopje thee. Maar daarna kwam het hoogtepunt: het optreden van Iron and wine. Deze amaricana vertegenwoordiger is een radicaal andere weg ingeslagen met zijn nieuwste cd ‘Kiss each other clean’. Waar hij voorheen alleen gitaargeluid liet horen, en een zijsprongetje maakte met Calexico, stond hij nu met een negenkoppige band op het podium, inclusief twee zangeressen. Deze baardmans met zijn dunne stem presenteerde nummers waar de saxofoon, keyboards en percussie de hoofdrol in spelen. Een waardige afsluiter van dit prachtige festival, dat vooral niet te groot moet worden. Ben nu al benieuwd welke verrassingen volgend jaar op het programma staan.
Peter de Jaeger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten