Er is iets vreemds aan de gang in muziekland. Heel veel ‘oude’ artiesten, dus van die lui die hun carrière al een hele tijd geleden in hun geheugen cabinet opgeborgen hadden, worden weer uit de mottenballen gehaald en treden weer op en vaak nog met succes ook. De grote truc is om integraal oude LP’s in hun geheel zo nauwkeurig mogelijk na te spelen. Dus alsof je een plaat afspeelt en je de originele muzikanten, al dan niet half vergaan, de muziek ziet uitbeelden. Ik was er altijd heel erg cynisch over maar toen ik van Griekse vrienden hoorde dat de Engelse psych band July hun enige LP uit 1968 in London zouden gaan uitvoeren, integraal dus, was ik meteen klaarwakker. Zo klaarwakker dat ik direct een concertticket boekte en uiteraard een Ryan-air vlucht vanaf Eindhoven. Voor anderen die dat ook willen gaan doen, hou er rekening mee dat je op London Stansted gedropt wordt en dan lijkt Schotland ongeveer net zo dichtbij als London zelf dus je moet nog aardig dokken, een euro of 30, om heen en weer te komen.
Ik neem aan dat July voor de meesten een onbekende band is. Hun enige LP op Major Minor Records uit 1968 brengt een slordige 1200 euro op bij verzamelaars mits in goede staat en dat echt vanwege de kwaliteit. Magische psychedelische klanken met die typische Engelse Rubble freakbeat stijl. Gekke teksten over rare mensen, onmogelijke overgangen, sitar, effecten, een hele hoop drugs… heeeeel veeeeeeelll. Trippuhhhhh….
Vrijdag 7 april stond ik vooraan in The Venue aan 229 Great Portland Road in hartje London. Nog een beetje kruidenboertjes latend van mijn uiteraard uitgebreide Indiase diner. In London ga je natuurlijk Indiaas eten. Geweldig. Superaardige gasten. Wanneer je ze na het verlaten van hun restaurant drie seconden later weer tegen komt herkennen ze je al niet meer. Maar die boertjes en scheetjes laten je nog uren lang nagenieten van hun ingenieuze kruidenmengsels. De originele July-leden Tom Newman en Peter Cook bleken op het podium aangevuld met een drietal enthousiaste jonge muzikanten. Al bij het eerste nummer ‘Clown’ werd duidelijk dat ze de originele geluiden van hun klassieke plaat akelig dicht benaderden en dat leverde een optreden vol rillingen over mijn spine op. Ook had ik het besef dat ik dit soort Paisley psychedelica nooit meer zo goed uitgevoerd zou gaan horen. Een echte trip en een goede reden om een aantal pints of lager mijn dorstige en emotionele keelgat in te gieten. http://www.youtube.com/watch?v=VxbKEWTILSQ
Ik neem aan dat July voor de meesten een onbekende band is. Hun enige LP op Major Minor Records uit 1968 brengt een slordige 1200 euro op bij verzamelaars mits in goede staat en dat echt vanwege de kwaliteit. Magische psychedelische klanken met die typische Engelse Rubble freakbeat stijl. Gekke teksten over rare mensen, onmogelijke overgangen, sitar, effecten, een hele hoop drugs… heeeeel veeeeeeelll. Trippuhhhhh….
Vrijdag 7 april stond ik vooraan in The Venue aan 229 Great Portland Road in hartje London. Nog een beetje kruidenboertjes latend van mijn uiteraard uitgebreide Indiase diner. In London ga je natuurlijk Indiaas eten. Geweldig. Superaardige gasten. Wanneer je ze na het verlaten van hun restaurant drie seconden later weer tegen komt herkennen ze je al niet meer. Maar die boertjes en scheetjes laten je nog uren lang nagenieten van hun ingenieuze kruidenmengsels. De originele July-leden Tom Newman en Peter Cook bleken op het podium aangevuld met een drietal enthousiaste jonge muzikanten. Al bij het eerste nummer ‘Clown’ werd duidelijk dat ze de originele geluiden van hun klassieke plaat akelig dicht benaderden en dat leverde een optreden vol rillingen over mijn spine op. Ook had ik het besef dat ik dit soort Paisley psychedelica nooit meer zo goed uitgevoerd zou gaan horen. Een echte trip en een goede reden om een aantal pints of lager mijn dorstige en emotionele keelgat in te gieten. http://www.youtube.com/watch?v=VxbKEWTILSQ
Na July was het de beurt aan een iets minder vergeten mottenballen artiest... Arthur Brown. Arthur is vooral bekend van het nummer ‘Fire’ uit 1968 als ‘The Crazy World of Arthur Brown’. De goede man was de allereerste artiest die succesvol theater en maffe kostuums in rockmuziek integreerde en dat leverde hem een verdiende wereldhit op. Hij was the Godfather van acts als Alice Cooper, Kiss en Marilyn Manson. 1968 Is precies 44 jaar geleden dus Arthur zou nu rond de pensioengerechtigde leeftijd moeten zitten maar vanaf de eerste seconden was er een vervreemdende magie en de eigenaardig geklede beschilderde en rondstuiterende weirdo leek zelfstandig het verouderingsprobleem overwonnen te hebben. Bij ‘Fire’ zette hij een soort geweikroon op zijn hoofd die overgoten was met olie en een vlammenspektakel van een meter of drie hoog opleverde. Even was het nog best wel spannend ook want het plafond kwam wel erg dichterbij. Zijn grotendeels piepjonge band van deels Tsjechische conservatorium studenten ging er full tilt voor en dat werd dus een onvergetelijk optreden. Wat een power zeg. http://www.youtube.com/watch?v=Y8YhKvNT8no 
Al mijn twijfel over optredens van zombieachtige met een been in het graf staande artiesten waren met een klap overwonnen. ‘Je bent jong en je wilt wat’ lijkt zo maar het ‘Je bent oud en je kunt wat’ te overrulen. Ik denk dat de oudere generaties moeten opstaan tegen dit soort discriminerende kortzichtige praktijken… REVOLUTIE!!!... We moeten voor eens en voor altijd duidelijk maken dat het percentage jongeren in onze huidige maatschappij niet meer te vergelijken is met de babyboomers van de jaren vijftig en zestig. Er zijn er zo weinig dat het bijna collectables zijn. Het is verdomme mooi geweest. Ik kijk liever naar een bejaarde rocker die vol overgave en vol kwaliteit zijn ziel en zaligheid geeft aan een onwennig publiek dan naar een over het paard getild ventje of vrouwtje dat koketteert met zijn of haar jeugd maar verder leeg, oppervlakkig en bovenal een arrogantie etaleert die helemaal nergens op gebaseerd is. Dit komt allemaal door Arthur Brown. Een revelatie! Respect kerel… I love you!!! Marthy Coumans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten