I love LAFF

Choco

"Don’t enjoy". Die vreemde boodschap gaf filmmaker Jhonny Hendrix Hinestroza (1975) vooraf bij de presentatie van zijn indrukwekkende debuut ‘Choco’. Raar, maar achteraf weet de kijker waarom. Het is beslist geen prettige film om naar te kijken, het tegendeel van een feelgood movie. Choco is een realistisch, rauw portret van een klein dorp in de gelijknamige streek in Colombia, waar veel afro-Colombianen wonen. De film vertelt het verhaal van een moeder en haar twee kinderen. Haar man maakt het kleine beetje geld op aan drank en gokken in het café. Bovendien mishandelt hij haar. Choco is gedraaid met lokale mensen in de geboortestreek van de regisseur. Hij gebruikt lokale elementen, zoals muziek en tradities. Het straatarme gebied is sterk vervuild door goudzoekers die kwik gebruiken bij de mijnbouw. Mismaakte kinderen en vroege sterfte zijn het gevolg. Bij de presentatie in Cartagena zat de regisseur naast de president van zijn land. "Hij was zichtbaar onder de indruk. Maar twee weken later gaf hij een vergunning af voor exploitatie van een nieuw gebied om goud te winnen".
Toch eindigt de film positief met een feest. "Er blijft altijd hoop op verbetering", verklaart Hendrix tijdens de Q&A het slot van zijn film die je bij je lurven pakt. De maker weet het lokale verhaal op te schalen tot een universeel thema: liefde is oorlog. Een ware ontdekking tijdens deze achtste editie van het Latijns Amerikaanse Film Festival (LAFF) in Utrecht (18 t/m 27 april). Jammer genoeg is er voor deze parel nog geen distributeur gevonden.

Fijne mottenballen

Er is iets vreemds aan de gang in muziekland. Heel veel ‘oude’ artiesten, dus van die lui die hun carrière al een hele tijd geleden in hun geheugen cabinet opgeborgen hadden, worden weer uit de mottenballen gehaald en treden weer op en vaak nog met succes ook. De grote truc is om integraal oude LP’s in hun geheel zo nauwkeurig mogelijk na te spelen. Dus alsof je een plaat afspeelt en je de originele muzikanten, al dan niet half vergaan, de muziek ziet uitbeelden. Ik was er altijd heel erg cynisch over maar toen ik van Griekse vrienden hoorde dat de Engelse psych band July hun enige LP uit 1968 in London zouden gaan uitvoeren, integraal dus, was ik meteen klaarwakker. Zo klaarwakker dat ik direct een concertticket boekte en uiteraard een Ryan-air vlucht vanaf Eindhoven. Voor anderen die dat ook willen gaan doen, hou er rekening mee dat je op London Stansted gedropt wordt en dan lijkt Schotland ongeveer net zo dichtbij als London zelf dus je moet nog aardig dokken, een euro of 30, om heen en weer te komen.
Ik neem aan dat July voor de meesten een onbekende band is. Hun enige LP op Major Minor Records uit 1968 brengt een slordige 1200 euro op bij verzamelaars mits in goede staat en dat echt vanwege de kwaliteit. Magische psychedelische klanken met die typische Engelse Rubble freakbeat stijl. Gekke teksten over rare mensen, onmogelijke overgangen, sitar, effecten, een hele hoop drugs… heeeeel veeeeeeelll. Trippuhhhhh….

Foto's

fotojournalisten
laten me hun foto’s zien
ze zijn prachtig
geven het licht
van de laatste glans in haar ogen
huiveringwekkend scherp weer
laten zien hoe bot
met nauwelijks vlees
gebeeldhouwd lijkt
hoe verdriet
gedrapeerd kan liggen
rond de baar van een kind
geven me van elke pixel
radeloosheid mee om te dragen
onder deze leistenen lucht
de jongen die zijn vader verloor
borden wast en thee schenkt
terwijl zijn vrienden op school
leren lezen en schrijven
het meisje dat verdronk
met een glimlach
onder het oog van de wereld
de radeloze vader die
het gordijn opzij schuift
en zakkend door zijn knieën
zijn dode familie laat zien
ik zeg
zet deze trompet aan je
lippen en schal schal
over de schuimende
golfplaten daken lalalala

Roland van den Bergh

Radio onvriendelijke muziek door lelijke mensen.

Ik geloofde er niet meer in… In die rock ’n roll. Dat vervelende instituut waar veel te veel geld in rond gaat en allerlei hijgerige slijmerige slimmerikjes de dienst uitmaken. Allemaal weer op zoek naar die nieuwe geile toffe ster met een happend naar adem zangtechniek die pijn doet aan je ogen en oren en een  plastic uiterlijk met subtiel verborgen ventiel waar we allemaal steeds weer in trappen. Er worden jaarlijks hele karrenvrachten studenten door hogescholen en universiteiten uitgespuwd die opgeleid zijn met één  doel: ons allemaal te manipuleren zodat hun zak of die van een multinational nog verder gevuld wordt. En wij trappen er steeds weer in. Steeds weer verdomme…

Wie is er bang voor de realiteit?

Een van de beste en meest interessante films uit de jaren zestig voor mij is toch wel Who’s Afraid of Virginia Woolf? Deze film uit 1966 is een perfect voorbeeld van een film, waarin de acteurs echt alle ruimte krijgen om te excelleren. En dat is opgemerkt in Hollywood, waar de film vele Oscarnominaties en de nodige Oscars in de wacht wist te slepen.
Who’s Afraid of Virginia Woolf?  is niet alleen een acteursfilm, maar ook een van de beste en meest bejubelde debuutfilms die ooit zijn verschenen. Regisseur Mike Nichols wist later in zijn carrière nog genoeg uitstekende films te maken, zoals het direct na deze film volgende The Graduate (1967), maar wist eigenlijk nooit meer het niveau te bereiken van dit debuut.

Martin Koeman overleden

Zondag 12 februari 2012 bereikte ons het droevige nieuws dat CFK medewerker Martin Koeman na een kort en hevig ziekbed is overleden. Ondanks het niet af te wenden noodlot bleef hij strijdbaar en opgewekt tot zijn laatste momenten. Jarenlang schreef Martin voor het CFK magazine over randverschijnselen en uitwassen van een verziekte maatschappij. Satanisme, 9/11 conspiracy, asociale Bilderberg kapitalisten… Het kwam allemaal in zijn typische analyserende, prettig leesbare schrijfstijl voorbij. We hadden graag meer artikelen van Martin geplaatst, maar helaas beschikte het lot anders. Ons medeleven gaat uit naar familie, vrienden en bekenden. Martin was een unieke persoonlijkheid en we zullen hem missen. Hij is slechts 50 jaar geworden.
De redactie

Requiem voor Martin Koeman
Nou ben je dood aan de Achilles van het leven.
Was het een samenzwering?
Die ene keer was bij Electron in Breda,
later de poging tot moord in je boek,
over de Dominicaanse republiek om daar
voor de rest van je leven niets meer te doen:

Maya, Rosa, Fabrice.
'Het is tien uur s'ochtends. De zon schijnt heerlijk.
Buiten de cel zijn de muren in dezelfde kleur geel geverfd
als mijn boekenkamer in Rotterdam.'
Hij zei: nou dan ga ik maar terug
naar Rotterdam.
Tijdelijk heb ik samengezweerd aan jouw Achilleshiel
en ik mocht genieten van
jouw intellect en flamboyante levenslust,
onze laatste dans was een zwanendans.
Morgen ga ik naar Tokyo
om je te ontmoeten bij het Japanse Louvre
voor de mooiste prent van Hokusai.
Dat is mijn liefde voor jouw vulkaan.

Jan Ruward

De fabriek

De mens was dan toch eindelijk bevrijd van het juk van de verplichte arbeid en het gebod te werken voor eten en beschutting. Sinds een paar decennia was een revolutie gaande in de geschiedenis van het menselijk bestaan. Een revolutie die begonnen was met de mechanisatie van het bestaan en na een spurt nu het eindpunt had bereikt met de definitieve en complete elektronisering van de gehele gemeenschap. De mens hoefde niets meer te doen. Alles werd gedaan door robots en computerprogramma’s. De mens was vrij, hoefde slechts te doen waar die zin in had. Het was de mensheid gelukt, zichzelf te bevrijden van zijn zelfopgelegde juk van dwang en vervreemding. Men genoot eindelijk van het leven.
De fabriek produceerde in een monotoon tempo, zoemde in de eindeloosheid der tijden, één met het heelal. Robots bewogen, computers berekenden, controleerden en corrigeerden. De fabrieksbaas somberde in zijn fabriek. Hij liep door de gangen, de werkplaatsen, hij keek uit over het geheel vanuit zijn kantoor. Hij keek naar het glanzend metaal en gepolijst plastic. Uren dwaalde hij door zijn immense fabriek. Deze persoon was alleen. Niemand tegen wie hij kon praten. Niemand die hij kon irriteren of uitfoeteren, of ontslaan zelfs. Niemand die bij hem zat te flemen of te flirten. Hij kon niemand iets misgunnen. De robots reageerden niet op zijn drift. Hij twijfelde aan zichzelf. Hij verlangde naar ploeterende mensen.
Emile Jonker